‘Ik voel me nu een betere moeder’
1 reactie‘Toen ik arm was, kon ik gezonde voeding gewoon niet betalen. Natuurlijk wilde ik voor mezelf en ook mijn kinderen gezond koken. Maar de prijzen van calorierijke voeding pasten veel beter bij mijn inkomen en bij onze mate van hongergevoel.’
‘Het hongergevoel is erg, dokter. Zeker als je weet dat je weinig geld hebt en dat je een aantal magen moet vullen. Met dat weinige geld dat ik had, kocht ik dan ook suikerhoudende producten en vet vlees. Weet u, het gevoel van honger hebben is belemmerend als je wilt werken of leren en als dat hongergevoel weg is, dan voel je weer hoezeer je leeft.’
Jarenlange weerslag van armoede droeg bij deze patiënte bij aan de diagnose suikerziekte, die weer vaak door onder andere (financiële) stress ontregeld raakte. Een beter inkomen en daardoor gezonde voeding deed haar gewicht gestaag afnemen. Zij kijkt nu dan ook uit naar het afbouwen van haar diabetesmedicatie.
‘Nu ik na mijn opleiding een betere baan heb, kan ik me meer permitteren als ik boodschappen doe. Mijn boodschappenkar is nu ook voller en gezonder.’ ‘Dus meer kleur in uw boodschappenkar.’ Ze glimlacht.
Het verhaal van deze patiënte geeft feilloos weer wat armoede met je gezondheid doet. Het raakt alle lagen van het leven van mensen. Begint met de vraag of je het einde van de maand wel haalt als de vaste lasten betaald zijn. Dagelijks bezig zijn met bezuiniging op bezuiniging. Continu op zoek naar aanbiedingen in de folders en toch niet rondkomen. Wel de dokter bezoeken, maar geen recept willen. Ontstekingsremmers ophalen maar maagbeschermers laten staan bij de apotheek. Knie- en schouderklachten omdat de werkgever wil dat je in dezelfde tijd meer kamers schoonmaakt, maar geen geld om naar een fysiotherapeut te gaan. Wel een verwijzing krijgen, maar toch geen afspraak maken bij de specialist.
Armoede is geen keuze en tegelijk neemt het steeds de mogelijkheid weg om gezonde keuzes te kunnen maken. Armoede geeft stress, draagt bij aan obesitas en rookverslaving en ontregelt de chronische ziektes. Het is een stille vreter.
Een patiënt zei een keer dat de boodschappenkarren de samenleving het beste weerspiegelen. Soms kunnen ze erg confronterend zijn. Je mist steeds de kleur van een gevarieerde boodschappenkar en op een gegeven moment ben je de drempel van schaamte voorbij en voordat je het weet sta je bij een voedselbank in de rij.
Ik ben blij dat er een voorziening bestaat voor de mensen die geen dubbeltje meer hebben om om te draaien. Toch geeft het een vreemd gevoel. Voedselbanken hebben steeds meer klanten. Het lijkt alsof ze door het vullen van gaten in de bestaanszekerheid van mensen inmiddels in een van de relatief rijkste landen ter wereld geïnstitutionaliseerd zijn. Steeds vaker zakken mensen door hun bestaanszekerheid. Sommige lopen met een ‘kleurloze’ boodschappenkar rond in de supermarkt en anderen vinden zich uiteindelijk aan de andere kant van de drempel van de voedselbank.
Terug naar mijn patiënte die de drempel van de voedselbank toch te hoog vond, maar die op een gegeven moment wel de kans greep om haar droom na te jagen en een opleiding te volgen.
‘Ik ben nu niet alleen in staat om voor mezelf gezonde keuzes te maken, maar ook voor mijn gezin. Ik voel me nu een betere moeder nu mijn kinderen een beter menu op tafel hebben dan toen ik ze uit armoede alleen vette maaltijden gaf.’
‘Ik voel me nu een betere moeder’, weerklinkt nog steeds als ik deze woorden op papier zet.
Lees ook
E.J. Veerman
Specialist Ouderengeneeskunde , Alkmaar
Prachtig verwoord, met een hoopvol einde…
maar inderdaad: bedroevend dat we in Nederland, één van de rijkste landen ter wereld, groeiende rijen bij de voedselbanken hebben!