Terug uit Turkije: over hoop en veerkracht en respect voor de jonge generatie

Huisarts Shakib Sana vertrok op vrijdag 10 februari met een grote groep vrijwilligers richting Turkije om de slachtoffers van de aardbeving te helpen. Hierover schreef hij deze blog. Lees ook het interview met Shakib Sana van afgelopen zomer: ‘Op mensen afstappen is de meerwaarde van de dokter’

Met tussenpozen van een paar dagen zijn alle vrijwillige hulpverleners nu terug in Nederland. Thuis bij onze dierbaren. We hebben als team van vlucht CD555 van vrijdag 10 februari samen veel meegemaakt. We hebben verhalen en getuigenissen van overlevenden en nabestaanden gehoord en gewerkt met search-and-rescue-teams. Het team is met een koffer vol indrukken, beelden, gesprekken en gedachten teruggekomen. Onze dromen spelen zich nog volop in Adiyaman of elders waar het team geweest is af.

Nu we terug zijn, zal het voor velen het begin van terug naar het werk of de studie in Nederland zijn. Terug naar onze eigen levensritmes, verrijkt met onze ervaringen daar. We waren immers geen professioneel team van rampenbestrijding, maar wel een team van professionals die schouder aan schouder met de lokale professionele teams intens hebben samengewerkt. We zijn een onvergetelijke ervaring in een rampgebied rijker geworden. En hebben vriendschappen voor het leven gesloten.

Het was een reis met verschillende dimensies van emoties waar we getuige van zijn geweest. Verdriet, wanhoop, boosheid, maar ook een glimlach omgeven door een traan in de warmte van de tent in de veldkliniek op de onderzoeksbank of een gesprek bij het kampvuur met lokale hulpverleners die allemaal iets of iemand hadden verloren. Wat mij en velen van ons team altijd zal bijblijven is de veerkracht van mensen. Veerkracht om de moed te verzamelen om een nieuwe dag onder de rook van statige en besneeuwde bergen te begroeten, maar ook om voorzichtig te durven dromen over een toekomst. Daar tussen de bergen of elders, ver van het rampgebied, een nieuw leven beginnen.

Mijn echtgenote en ik hebben het voorrecht gehad om de betekenis van veerkracht van zeer dichtbij te mogen meemaken, waar het contrast tussen de schoonheid van besneeuwde bergen en de destructieve kracht van natuur met onvoorstelbaar leed niet groter kon zijn. Veerkracht als fundament van hoop wanneer de kinderen samen met onze teamleden en lokale pedagogisch medewerkers liedjes over geluk en schoonheid zongen. Of toen ze op een zonnige en koude dag buiten met kleurrijke ballonnen speelden. Of toen ze met de jonge collega’s uit ons team op kleurrijke vakjes aan het hinkelen waren. Of toen een lokale kinderarts in gesprek met ons plannen aan het maken was om voor kinderen in het kamp een leeromgeving te creëren. Hartverwarmend.

Wat ook hoopvol en hartverwarmend is, is de gemiddelde leeftijd van ons team van zorgverleners in Adiyaman. Tussen de 25 en 30 jaar, of wellicht iets jonger. Deze collega’s hebben na oproep hun tas klaargemaakt en zijn naar het rampgebied vertrokken om in de acute fase hulp te verlenen en een goed draaiende veldkliniek met een goed geëquipeerde apotheek achter te laten. Dit geeft hoop. Over de intrinsieke motivatie van de jonge generatie maak ik me geen zorgen. Zij kleuren de wereld op een andere manier en geven net zoveel om de wereld om hun heen en soms ook ver daarbuiten.

Een reis vol emoties waar veerkracht en hoop aan weerszijden de kleurklank hebben bepaald. Nu zijn we thuis. Het besef dat voor velen thuis momenteel een tent in de vrieskou is, geeft een gevoel van dankbaarheid doch bescheidenheid als we thuis de deur openmaken en het warm gegiechel van kinderen ons verwelkomt.