Kleur bekennen/herkennen

‘Kijk, jullie hebben alle kleuren,’ zegt de coach. We starten onze halfjaarlijkse heidag met een ochtend coaching gericht op persoonsstructuren en kernwaardes, inzicht in onszelf en elkaar, voor (nog) betere samenwerking.

Onze zestallige vakgroep staat in een cirkel, verdeeld in vier kwarten. De vloerbedekking kleurt denkbeeldig groen (stabiel, introvert en mensgericht) blauw (precies, introvert en taakgericht) geel (enthousiast, extravert en mensgericht) en rood (doelgericht, extravert en taakgericht). Iedereen heeft alle kleuren in zich, maar één kleur domineert het gedrag.

‘De meest vakgroepen waar ik kom, bestaan uit blauwe en groene personen. Maar jullie vertegenwoordigen het hele kleurenpalet.’

Pas als ik ons zo zie staan, één of twee personen in ieder vak, besef ik het. Mooi! Diverse teams zijn meer in balans en presteren beter.

Later zie ik de kleuren overal terugkomen. Het toont zich ook in onze sportactiviteiten:

‘O, heb je die afstand niet geoefend? Dat zou ik niet durven…’, zegt collega X. We praten over de Zevenheuvelenloop (15 km hardlopen) die ik ga doen. ‘Toen ik in Nijmegen studeerde liep ik hem, maar ik oefende op het parcours. Ik had hem al een paar keer gelopen voor de wedstrijd.’

Voor mij zit in het onbekende juist het avontuur. Ik volg een trainingsplan richting 15 km, ik oefen heuvels op een fietsbrug en ik weet: dit kan. Als ik start, ga ik finishen. Maar hoe?

Collega Y meldt terloops dat ze afgelopen zondag ‘een halve’ liep. Ze bedoelt een halve marathon. Die schudt ze gewoon eventjes uit haar hardloopschoenen, tussen de bedrijvigheid van thuis en het werk door. ‘Een halve is leuk. Een hele is zwaar.’ Ergens halverwege de route vroeg ze aan het groepje mannen waarbij ze was aangehaakt: ‘Goh, op welk tempo lopen we eigenlijk?’

En dan noemt ze een tempo dat ik amper een kilometer volhoudt. Maar misschien moet ik me niet meten met een triatleet.

‘Hoe kwam je daar zo bij?’ vraag ik. Collega Z fietste een mountainbiketocht in het donker en ik val bijna van mijn stoel. Ik zie het direct voor me: frontale botsing met boom. Alhoewel, niet te zien in het donker natuurlijk. Correctie: krakende takken, doffe dreun, pijnscheut, kerm.

Mijn collega vertelt. Een buurman in de straat, ook ouder-aan-de-kant-van-het-voetbalveld en mountainbiker, vatte het plan op. Hij deed vaker nachttochten.

‘Het tochtje duurde ruim twee uur, in de kou! Het fietsen ging heel langzaam en een volgende keer wil ik beter licht op mijn helm.’

Leuk mountainbiken, maar het verstoort mijn hardloopschema. Want ergens schemert het al in mijn hoofd: een halve…

En collega, herken je de kleuren?