‘Papa, wat is een dokter?’

Mijn 4-jarige doet iets wat 4-jarigen doen: ze stelt een moeilijke vraag op een totaal onverwacht moment. Terwijl ik met haar van school naar huis loop, stelt ze deze vraag. Wat is een dokter.

Niet: waarom ben je een dokter? Of: wat doet een dokter? Wat voor dokter ben je? (Hopelijk een goede!) En de onmisbare vraag: hoeveel verdient een dokter? Allemaal vragen die (jong)volwassenen door de jaren heen aan mij gevraagd hebben. Maar een 4-jarige gaat naar de kern: wat is een dokter?

En mijn gedachten gaan alle kanten op. Hoe ga ik haar antwoorden? Ben ik iemand, zoals ik dat ooit beloofd heb met de artseneed, die ‘zal zorgen voor zieken, gezondheid zal bevorderen en lijden zal verlichten?’ Is een dokter een baan, en meer niet? Een manier om brood op tafel te krijgen? Misschien niet alledaags werk, maar in essentie wel werk.

Is een dokter meer dan werk? Is het een roeping? Maar is dat ook niet een beetje arrogant? Kan timmerman (of vrouw!) niet je roeping zijn? Is een dokter meer? Is het een voorbeeldfunctie die je niet aan en uit kunt zetten?

Een quote die ik de laatste tijd vaker tegenkom is die van Virchow: ‘Medicine is a social science and politics is nothing else but medicine on a large scale.’ Als dat klopt, dan is een dokter dus ook iemand met een verplichting om een (politieke) stem te laten horen in tijden van maatschappelijke onrust. Is een dokter een stuk van je identiteit?

Al deze gedachten gaan door mijn hoofd. Voordat ik mijn dochter kan antwoorden, onderbreekt mijn dochter mij met een glimlach. ‘Ik weet wat een dokter is papa.’ ‘O’, zeg ik oprecht verbaasd. ‘Papa is een dokter!’ zegt ze lachend. Ik lach opgelucht terug. Voor nu kan ik deze vraag parkeren.