Dierlijke driften tijdens het spreekuur

‘Waar is het konijn?’ Mijn patiënt kijkt zoekend om zich heen. Zijn blik gaat naar de hoeken van mijn spreekkamer, onder het bureau, naar de lege schappen van mijn folderkast.
‘Huh?’ reageer ik primair.
Hij wijst naar iets achter mijn rug.
Ik draai me om. ‘Ah – haha.’

Hij doelt op wat klaarligt op de plank, voor straks. Het boterhamzakje met drie wortels. ‘Dat tussendoortje eet ik na mijn spreekuur. Een tien-minuten-work-out voor mijn kaken.’ Hij vindt het zijne van mijn vier-uur-voer. Maar ik hou mezelf graag een wortel voor. Hij moest eens weten, denk ik glimlachend, van al die dierlijke driften die ik gedurende mijn spreekuur stiekem inzet – inplan.

Zo is er ‘het beloningssysteem.’ Daar maak ik driftig gebruik van. Iedere ochtend haal ik braaf bij het secretariaat mijn spreekuurlijst; zonder kan ik niet prettig draaien. Achter iedere nieuwe patiënt noteer ik D (diagnose), dbc (spreekt voor zich) en V (brief; vroeger tekende ik een envelopje, alleen de flap-V resteert). Onder de lijst noteer ik mijn andere taken: werklijst, icc, @ en wat zich al niet aandient. Gaandeweg het spreekuur verzamelen zich meer V-tjes. Door elk tekentje, door iedere patiëntnaam zet ik een krul. Uiteindelijk bezorg ik mezelf een ultiem shot beloningshormonen: ik verscheur het papier en werp de snippers in de blauwe bak.

Dan zijn er mijn ‘uitlaatjes.’ De momenten buiten het spreekhok. Statische houdingen zijn funest, ieder dier wil af en toe spelen. Uitlaten helpt de aandachtspanne africhten. Voor de hand liggend is de lunchwandeling. Die probeer ik tussen de middag altijd erin te proppen (evenals drie boterhammen met kaas). Soms wordt het een haastig snelwandelingetje. Echter, tussen mijn polipatiënten, minimaal elk uur, noteer ik ook het volgende teken: Dan loop ik naar mijn onderzoeksruimte en doe de deur dicht. ‘Energy is a habit’, zegt Tony Robbins, not-a-guru-lifestylecoach. Ik copy-paste graag praktische adviezen. Ik plak ze zo in mijn spreekuurlijst, al geef ik ze een eigen draai. Ik maak tien squat-strekbewegingen, zwaai daarna een aantal keren mijn armen om mijn as. Belachelijk? Prima! Lachen maakt beter.

En gezeik wordt lachwekkend. Want natuurlijk moeten alle gedronken bekers water ook weer naar buiten. Daarvoor heb ik mijn minibreak voorin de poligang, in de heerlijk gekoelde toilet (daar werkt de airco wel). Even rustig zitten en ademhalen. Ondertussen moest ik een keer denken aan iets uit het bedrijfsleven voor het opladen van energie: ‘de powernap’. Honden en katten doen de halve/hele dag een slaapje, maar in de zorg is het ongehoord. Dus verzon ik deze guilty pleasure. Ik doopte ‘plaspauze’ om tot ‘powerpee’.

Grijnzend loop ik naar de wachtruimte. Daarna leid ik ze naar binnen: de volgende patiënt en mijn oerdriften.