De commissie-Suurbier

Ik haak nog even aan bij mijn ‘commando-blog’ (Commando’s gezocht!), als u het goed vindt. Er zingt in huisartsenkringen een triest lied rond: we hebben te weinig tijd voor de belangrijke ander, we worden bedrogen en er liggen dreigingen op de loer.

Het lijkt wel op Il faut savoir van Charles Aznavour, een weemoedig liefdeslied met voorspelbaar slechte afloop, vrij vertaald als ‘Ernst, hou van ons’. En wat was het effect toen wij dat op het Malieveld zongen? Dat onze minister kokhalzend zei: ‘Gadverdamme, wat een pathetisch zooitje, zó niet-sexy. Ik val sowieso alleen op witte jassen, maar goed, zeg ze maar dat de ministerraad uitloopt… Mark!! Mark, ouwe zeikerd! Doe mij een Leffe Blond en neem zelf ook wat. Hé, Siegrid kind, leuke jurk!’

Eerst even dit: toen ik begon had ik een solopraktijk met één assistente, die alleen de telefoon opnam en naar een wond keek. Ik deed uitstrijkjes, diabetescontroles, hypertensie, allemaal zelf. De helft van mijn consulten was zo slaapverwekkend, dat ik soms moeite had wakker te blijven. Diensten deed ik vanuit huis met mijn vrouw als achterwacht. Zij en ik zaten eens per maand een weekend aan huis gebonden en doordeweeks een avond en nacht. Als ik weg moest nam zij de telefoon op, niet gehinderd door enige medische kennis. Benauwde patiënten troffen haar ook benauwd (hyperventilerend van de stress) aan de andere kant van de lijn. Dat er naar ik weet geen dooien zijn gevallen is een wonder. Er waren geen standaarden, ja, ik willywortelde er vrolijk op los. Al de hulptroepen met apparatuur en expertise waren nog niet verzonnen, dus het was redelijk behelpen geblazen.

Kortom: word ik bevangen door weemoed naar die goeie ouwe tijd? Dacht het niet! We hebben de zaken door de bank genomen prima voor elkaar tegenwoordig. Niet alles, maar er moet wat te nuilen en vooral te strijden blijven. Ik vind wel dat we de strijd moeten aangaan als woest aantrekkelijke, doch vileine lover, en niet vanuit liefdesverdriet. Onze kracht is, dat wij als poortwachter kunnen spelen met de poort. Als we die wat verder openzetten, stort het hele medische kaartenhuis in elkaar. Misschien moeten we ons wat meer laten inspireren door Wim Suurbier. Deze spijkerharde verdediger speelde in het gouden Ajax van Johan Cruijff. Volgens hem kreeg je in de eerste vijf minuten nooit een rode kaart, dus ging Wim er direct na de aftrap met gestrekt been in bij de spits van de tegenstander, waar dan de rest van de wedstrijd niets meer van werd vernomen. Wij zijn te netjes, spelen altijd keurig de bal en trekken hooguit aan een shirtje. Dat weten Kuipers en zijn ambtenarenkliek. Hun motto is gewoon voor de bühne wat meefronsen en daarna niets doen. Ik stel de volgende tactiek voor: alle huisartsen sturen de volgende brief aan onze Ernst: ‘Beste minister, ik heb de problemen waar wij mee kampen, met mijn patiënten besproken en ook uw kortzichtige laksheid in deze. Hierdoor is het aantal hoofdpijnpatiënten dramatisch toegenomen. Mijn collega’s in den lande en ik kunnen niet anders dan 50 procent meer hoofdpijnlijers doorsturen. De verwachting is dat de wachttijd bij neurologie binnenkort drie jaar gaat bedragen. Gelukkig krijgt niet iedereen er hoofdpijn van, sommigen krijgen buikpijn, anderen spierklachten, steken bij het hart of SOLK, dus de collega- neurologen zullen niet de enigen zijn die over de flos gaan. Ik adviseer de Federatie Medisch Specialisten het Malieveld alvast te bespreken. Wij hopen van harte dat u de komende tijd gezond blijft, want u kunt alleen nog bij uw huisarts terecht, de enige waar u te allen tijde van op aankunt. Neem dan wel wat passende voorstellen mee, anders moeten wij u helaas verwijzen en kunt u achter aansluiten. En niet stiekem voordringen, we houden u in de gaten!’ De commissie-Inwilliging Terechte Eisen van de LHV (bijgenaamd de commissie-Suurbier) kan dit zo nodig binnen een week uitrollen, waarna de medische machinerie binnen twee weken vastloopt.

We kunnen onze hand ophouden, we kunnen er ook mee meppen. Wim, God hebbe zijn ziel, zou het wel weten…