Een dierenartscomplex
2 reactiesEen goede vriendin van mij is dierenarts. Dokter dus, met alles erop en eraan: operaties, medicijnen, en onnodig Latijns taalgebruik – maar dan voor dieren. Ze is een goede, gepassioneerde arts. Toch lijdt ze aan een dierenartscomplex.
Wat is een dierenartscomplex? Ik heb het net bedacht, dus het staat nog niet in de DSM. Bovendien ken ik maar één dierenarts. Maar dat maakt niet zoveel uit: ik heb het over het hardnekkige gevoel ondergewaardeerd en minderwaardig te zijn in je werk als arts. Iets waar mensenartsen vaak minder last van hebben.
Het begint al op de diergeneeskundeopleiding. De studievereniging deelt linnen tasjes uit met daarop de tekst ‘echte dokters behandelen meer dan één soort’. Duidelijk is dat vooral de drager van het tasje, net als de uitdeler vermoed ik, onzeker is over zijn of haar status als echte dokter.
Maar laten we niet vervallen in victimblaming. Als ik een dier naar de dierenarts breng betaal ik – ik heb even gegoogeld – 45 tot 65 euro per consult. Een operatie kost al snel tussen de 500 en 1000 euro. Dat is voor veel baasjes te veel geld, waardoor zij liever voor de goedkope en snelle oplossing kiezen: laat maar inslapen. Economische euthanasie wordt het genoemd. Recht op leven ho maar.
Als ik voorstel om mijn peuter in te laten slapen omdat ik mijn zorgpremie te hoog vindt, word ik raar aangekeken. De kat dan? Prima, vanmiddag om 16.00 uur.
Duidelijk is dat we als samenleving het leven van dieren veel minder waarderen dan dat van mensen. Geen wonder dat daar een dierenartscomplex op volgt. Zelfs in de dierenartseneed, die overigens pas vier jaar bestaat, zweert de arts niet alleen het belang van het dier voorop te stellen, maar ook rekening te houden ‘met de opvattingen van de mens die de verantwoordelijkheid voor het dier heeft’. Je kunt je voorstellen dat dierenwelzijn zo niet altijd nummer één is.
Willen we niet dat zowel dieren als mensen het recht op leven hebben? Dat beiden in dezelfde zin een arts verdienen? Misschien kunnen we beginnen door over onszelf te praten als mensenartsen, al was het maar om een gesprek te beginnen bij de koffieautomaat.
Meer van David Brouwer
Huisarts, Groesbeek
Wat een leuk stuk is dit; speciësisme wordt dit genoemd. En inderdaad, het levert interessante discussies op bij de koffie automaat kan ik uit ervaring vertellen. Overigens is euthanasie een zelfgekozen levenseinde, dat wordt bij dieren sowieso lasti...g lijkt me. Gelukkig is er een politieke partij die zal passen bij de schrijver, maar die helaas niet bijzonder populair is bij de mensendokters. De wereld wordt er ook voor onze soort een stuk mooier op als we alles wat leeft rechten geven.
Je zou ook de term zoönose hierin kunnen betrekken, alsof bacteriën en virussen onderscheid maken in de verschillende species op aarde, en de verheven soort met rust zouden moeten laten...
[Reactie gewijzigd door op 03-07-2023 15:28]
M. Schipper
Huisarts (van mensen), Nijmegen
Euthanasie is een van het Grieks afgeleide samenvoeging voor een ‘goede dood’. Dat we het bij de mens het hier zelfgekozen doen wil niet zeggen dat het bij dieren niet gebeurt :)
Maar inderdaad erg leuk stuk. Het zet me aan het denken: zelf vond i...k het ontzettend humaan om de hond waar ik mee ben opgegroeid na 16 jaar in te laten slapen, zij was echt op. En vind dat je als baas je dit verschuldigd bent naar je huisdier (en zelf zou ik dat dan weer niet kunnen: een iets groter dier dan een flinke kakkerlak doden, hoe hypocriet als praktiserend omnivoor, hè?). Maar economische euthanasie… lijkt me bizar om als dierenarts na zoveel opleiding, kennis, veelzijdigheid dit soort zorg tegen je gevoel te moeten doen.