Iemand om mee te praten

Ik stap de trein in. Een bomvolle sprinter. ‘Je kunt hier zitten’, gebaart een man halverwege de coupé. Er is nog plek bij het raam – hij schuift niet op, maar laat mij erlangs. ‘Mooie bril’, valt hij met de deur in huis, ‘waar heb je die gekocht?’

De man blijkt een nieuwe bril te zoeken, eentje die niet van je neus af glijdt. Vervelend, beaam ik. Dan vraagt hij wat ik doe, en vervolgens wat voor dokter ik wil worden. ‘Psychiater, ik wil psychiater worden.’ Say no more. De psychiatrie, die kent hij wel.

Dan gaat het snel, en helemaal vanzelf. OCD, hoor ik, dat hebben ze gezegd, of toch OCPD bleek later (nee, ken ik inderdaad wel!). Klachten, betere periodes, mindere periodes. Medicijnen. De huidige onderhoudsdosering. Opgenomen, ook dat is een keer nodig geweest (vrijwillig hoor!).

Kinderen, hoe het daarmee gaat, een ex-vrouw, ook dat komt vanzelf langs. Ik heb nog steeds geen vraag hoeven stellen. Hij weet kennelijk dat na de speciële anamnese de sociale anamnese volgt. Niet dat hier überhaupt sprake is van een anamnese, dit is een gesprek – laten we dat niet vergeten, een gesprek in de trein.

‘Dat zijn wel veel intieme details om aan een vreemde in de trein te vertellen’, zeg ik dus maar.

‘Vind ik niet erg hoor — jij ook niet?’, antwoordt hij. Ik stuur weer aan op de brillen, het thema waar het allemaal om te doen was. De hulpvraag, zouden mensen in het ziekenhuis zeggen, een plek waar we dus niet zijn.

Een echt gesprek over brillen wordt het niet. Een ander soort gesprek ook niet echt. Verward stap ik de trein uit. Wat is hier nou helemaal gebeurd?