De ultieme digitale detox

Zwart. Het scherm van mijn nog geen twee weken oude smartphone is gitzwart. Geen beweging in te krijgen. Ik had hem langzaam zien sterven. Hij wilde niet opladen. Alle pogingen tot reanimatie ten spijt (aan/uit, harde resets, zachte resets, dertig verschillende laders), er kwam geen bliksemschichtje in beeld om aan te geven dat het infuus waar hij aan lag werkte. Langzaam zag ik hem afzakken naar 1 procent en toen: zwart, dood. Hoog in de Franse Alpen, waar we aan het genieten waren van onze vakantie. De ultieme digitale detox was begonnen. Want geen haar op mijn hoofd die erover dacht om deze fijne vakantie met ons gezinnetje te onderbreken voor een spoedrit naar een reparateur honderden kilometers verderop terug in de geciviliseerde wereld.

In het begin voelde het als een soort bevrijding. Ik was toch al van plan om met minder schermtijd door het leven te gaan. Geen bereik, dus tja, kon ik ook niet reageren. Maar al gauw begon ik steeds meer afkickverschijnselen te vertonen. Afrekenen in een winkel: lukte niet (o sorry, pasje… uh, waar?). Even de route opzoeken: lukt niet. Het weer? Geen idee. Bevestiging van volgende overnachting: niet beschikbaar. Muziekje luisteren? Nee. Boek verder lezen? Nee. De krant? Ook niet. Nieuws? Nee. MB’s delen met mijn man die alweer door alle bundels heen is: onmogelijk. Überhaupt toegang tot mijn internet- of belbundel via een ander apparaat: kan niet, want eSim. Bellen? Nee. Sociaal contact via digitale media: nul. Wat mooi hier, even fotootje maken: no way. Mail checken: gaat niet. Ik weet nog net via de telefoon van mijn man (oké, smokkelroute) mijn vader en een paar anderen te berichten dat ik voorlopig offline ben (dit keer echt). Maar ik app niet iedereen natuurlijk.

Ik voel me gek genoeg een soort van buitengesloten. Ik kan niet meer meedoen met gezellige vakantieverhalen delen of berichtjes beantwoorden. Geen idee wat er gebeurt in de wereld. En omdat ik voor elk fotootje dat ik wil maken moet vragen om andermans telefoon, voel ik me een zeur.

En dat is dan nog een digitale black-out tijdens mijn vakantie. Vorig jaar had ik ook ineens een zwart scherm terwijl ik die avond dienst had. Ik moest al mijn afspraken voor die dag afzeggen om met grote spoed naar een reparateur te gaan, om daarna uren te spenderen aan alles opnieuw installeren en het opzoeken of resetten van tientallen wachtwoorden. Heidens en irritant karwei, doodop was ik voordat de dienst begon.

Met het onvermurwbare zwarte scherm in mijn handen besef ik dat ik alleen al om de afspraak te maken om de smartphone tot leven te wekken en om daar te komen, toch een flink aantal keer diezelfde smartphone nodig heb. Hoe deden we dat dan voor dit mobiele digitale tijdperk?

Het beklemmende gevoel over mijn afhankelijkheid van mijn smartphone bekruipt me steeds verder. Bizar hoe onthand je bent als deze niet tot je beschikking is. De ultieme digitale detox, maar echt ontspannend?