Die gele M aan de N11

Altijd als ik over de N11 rij, denk ik terug aan een van de spannendste momenten in mijn leven. Ik had net mijn vader opgehaald, koud twee uurtjes na zijn dubbelzijdige liesbreukcorrectie. Hij zit een beetje pips naast me op de passagiersstoel, maar is vrolijk aan het bellen met zijn jeugdvriend die vroeg hoe de operatie is gegaan. Ik hoor hem op een gegeven moment zeggen dat hij het wel wat warm heeft, zich wat misselijk voelt, niet zo lekker is en ‘toch maar even ophangt’.

Het volgende moment voel ik 95 kilo tegen mijn rechterarm zakken over mijn versnellingspook heen. Op de N11. ‘Pap? Pap? … Papa!’. Ik probeer iets van pulsaties te voelen, maar dat gaat lastig al rijdend. Shit. Okay, hiervoor ben ik uitermate goed getraind. Kalm blijven en oplossingsgericht. De N11 is niet een weg waar je rustig veilig op de ‘vluchtstrook’ kan gaan staan. Ik besluit al rijdend 112 in te toetsen. ‘Meldkamer, waar kan ik u mee helpen?’ Ik leg de situatie uit: 71 jaar, net geopereerd. Kan vasovagaal zijn, verbloedingsshock, myocardinfarct, CVA, ik weet het niet zo goed, maar het is nu lastig om te onderzoeken. ‘Ja, ik rij nog op de N11, ik zie in de verte een gele M, die afslag zal ik nemen en naar die parkeerplaats gaan. Ja, heel fijn als u daar ook naar toe kunt komen met een ambulance. Top, zie ik jullie zo.’ Ik probeer papa een beetje terug te duwen in de passagiersstoel, zodat ik terug kan schakelen, de parkeerplaats op. Ettelijke minuten nadat we zelf op de parkeerplaats aanbeland zijn, komt de ambu aangeracet. Inmiddels is papa weer enigszins aanspreekbaar, bleek, klam, maar positief als altijd: ‘oh, het gaat wel weer hoor’. Het ambulancepersoneel begeleidt hem professioneel naar de brancard, legt hem aan de monitor, doet alle controles en we stellen vast dat het het meest waarschijnlijk een vasovagale collaps was door een rechtop zittende houding gedurende 1 uur direct postoperatief en een mantelzorger, ik, die even vergeten was zijn winterjas uit te trekken voor vervoer. We kijken het nog even een minuutje of tien aan, papa krijgt cola, we maken wat grapjes met de ambulance toppers en zijn daarna weer good to go.

Altijd als ik die gele M op de N11 zie, moet ik hieraan terugdenken. Het fantastische 112-systeem dat me perfect begeleidde naar een veilige plek en de supergoede ambulancezorg die ons ook weer door durfde te laten gaan en niet defensief ons toch even mee terugnam naar het ziekenhuis. Ons chirurgisch ‘hoe kort kunnen we opnames maken’-systeem met ziekenhuizen die patiënten voor een operatie alleen nog opnemen in een stoel in plaats van een bed en of we daar voor sommige oudere patiënten niet een beetje in doorslaan met onze efficiënte operatiestraatjes? Maar ook: was ik nou een lafaard en had ik ook gewoon even zelf 10 minuten op de parkeerplaats kunnen afwachten zonder 112 te bellen? En wat als het wel een van de andere diagnoses was geweest en mijn toekomst bij die gele M definitief was veranderd? Hoe zou ik daar dan nu langs zijn gereden? En wat als ík niet achter het stuur had gezeten, maar één van mijn ongetrainde leken-familieleden? Zouden die de gele M dan hebben opgezocht of zouden ze zijn gestopt op de gevaarlijke smalle vluchtstrook met al die 100 km per uur voorbij razende auto’s? Die gele M aan de N11. Al mijmerend mis ik bijna mijn eigen afslag.