Alleen wat pijn op de borst

Hij had eigenlijk maar twee keer echt wat pijn op de borst gehad. En de tweede keer was hij toch wat verontrust geweest, dus maar van het biljarten naar huis gefietst. En tijdens het fietsen besloten om in plaats van te bellen, langs de praktijk van zijn huisarts te gaan om een afspraak te maken.

Een ijverige assistente had hem meteen in een kamertje gezet, de huisarts had een ambulance gebeld. En hij appte mij of ik thuis was en hij me even kon bellen. Hij lag namelijk op de Eerste Harthulp. Nu had ik een onlinevergadering, maar daar was ik dus meteen mee klaar. Nee, ik hoefde me geen zorgen te maken, viel allemaal reuze mee, alleen nog even het bloedonderzoek afwachten en dan kon hij weer gaan. Even rustig afwachten nog.

Anderhalf uur later bleek het iets minder mee te vallen, hij moest blijven en omdat er plaatsgebrek was, werd hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Of ik even spullen kon brengen. Natuurlijk. Ik vroeg mijn zoon van 20 of hij even mee wilde, dan konden we ook opa’s fiets ophalen en bij hem thuis neerzetten. Zo liepen we even later over de Eerste Harthulp. Mijn vader aan de monitor, zichtbaar geschrokken, maar hield zich toch sterk. De ambulance om hem naar het andere ziekenhuis te brengen, was er vrij snel. De dienstdoende cardioloog vertelde me toch nog gauw even dat hij wel een hartinfarct gehad had, en dat ze morgen een katheterisatie gingen doen.

Mijn zoon en ik liepen samen terug naar de auto. ‘Tsjonge’, zei hij, ‘dat was heftig, om opa zo te zien, en op die afdeling in dat ziekenhuis.’ Ik realiseerde me pas op dat moment dat het voor mij zo normaal was om even op de Eerste Harthulp te lopen, even los van het feit dat ik daar nu voor mijn vader kwam, dat ik me helemaal niet gerealiseerd had hoe dat voor een 20-jarige moest zijn. Die eigenlijk nog nooit in een ziekenhuis was geweest, en ernstige ziektes – gelukkig – nog niet eerder van dichtbij had meegemaakt.

Die dag erna werd mijn vader gekatheteriseerd, en toen bleken eigenlijk alle vaten van zijn hart dicht te zitten. Te dicht om nog te kunnen dotteren, het moest een bypass worden, zes om precies te zijn. Tsja, voor één omleiding ga je de dokter ook niet lastigvallen…

Hij moest wachten tot er plek was in weer een ander ziekenhuis, waar de operatie zou plaatsvinden. Er moest genoeg tijd worden vrijgemaakt, misschien na het weekend. Maar na het weekend werd hij niet geopereerd. Misschien aan het einde van de week. Maar toen ook niet. Een aantal keren had hij op het punt gestaan om naar huis te gaan, maar hij was door de beelden van de katheterisatie die hij gezien had, met alle vernauwingen, ook bang gemaakt om zomaar naar huis te gaan. Wat ik ervan vond als dokter? Kon hij wel naar huis gaan? Daar durfde ik me niet aan te wagen, als de cardioloog hem niet naar huis liet gaan, dan durfde ik niet anders te adviseren. Uiteindelijk moest hij drie weken wachten tot er plek was voor deze operatie, al die tijd opgenomen in het ziekenhuis. Natuurlijk wist ik vanuit de praktijk dat dit veel vaker gebeurt, maar op het moment dat het je dierbare is, is het toch bijzonder vervelend. Toen hij eindelijk geopereerd was, en ik naast hem zat op de intensive care, waren we allemaal opgelucht dat het achter de rug was.

Dachten we.