Zojuist heb ik van zo’n tien muziekfragmenten aangegeven hoe leuk ik ze vond. Mensen die zoals ik van jazz en klassiek houden, zouden over het algemeen nauwkeurig en ordelijk zijn en soms wat minder stabiel.
De Belgische hooggeleerde vrienden Dirk De Wachter en Paul Verhaeghe, respectievelijk psychiater/psychotherapeut en klinisch psycholoog/psychoanalyticus, blijven in Nederland niet onopgemerkt in het publieke debat over de geestelijke gezondheid(szorg).
Axel Ruiters (50) is een autist en Felix Sperans (75) is schizofreen. Beide Vlamingen leerden elkaar op internet kennen en besloten elkaar per mail gedurende een halfjaar chronologisch over hun levensloop te vertellen. Beiden schrijven openhartig over de impact van hun aandoeningen op hun leven.
Het leven is ‘steeds behendiger leren struikelen’, zei Kees van Kooten ooit. Of je dat nu wilt of niet, in de steeplechase die het leven is, fungeren je vader en moeder altijd als voorbeeld – van hoe je die hindernissen wilt nemen én hoe je ze niet wilt nemen.
De psychoanalyse neemt in de geestelijke gezondheidszorg een marginale positie in, maar Sigmund Schlomo Freud (1856-1939) inspireert kunstenaars nog altijd. Zo ook Ivo van Hove. Voor het Internationaal Theater Amsterdam bewerkte deze gelauwerde regisseur een in de vergetelheid geraakt filmscript van Jean-Paul Sartre tot de toneelvoorstelling Freud.
Op de Biënnale van Venetië in 2005 hing midden in de Arsenale een zes meter hoge kroonluchter gemaakt van veertienduizend tampons, glimmend in hun plastic omhulsels en met de lichtblauwe touwtjes aan elkaar vastgeknoopt.
Psychoanalyticus Frans Schalkwijk verzorgde in de reeks ‘Elementaire Deeltjes’ een toegankelijk boekje over narcisme. Schalkwijk benadrukt dat narcisme ‘een akelige psychische stoornis’ is waar mensen ernstig onder lijden – de persoon in kwestie en vaak ook anderen.
