‘De moderne samenleving is klaar voor een correctie op de genderverschillen wat betreft macht en privilege. Maar deze kan niet alleen door vrouwen tot stand worden gebracht. De genderrollen zijn zozeer met elkaar verweven dat mannen en vrouwen allebei tegelijkertijd zullen moeten veranderen.’ In Anders laat primatoloog Frans de Waal zien dat sociaal gevormde genderverschillen wel degelijk een biologische basis hebben.
‘Eén gebruikt condoom. Elf ongebruikte condooms. Een dildo. Vijf injectienaalden. Een set anaalkogels klein. Een set anaalkogels groot.’ De lange openingsscène van de film Feast werkt op een gegeven moment op de lachspieren.
Hoe ziet je leven eruit als je niet ‘normaal’ met anderen kunt praten of zelfs helemaal zwijgt? In 2007 schreef de destijds 13-jarige autistische Japanse jongen Naoki Higashida The Reason I Jump, dat voor filmmaker Jerry Rothwell het uitgangspunt werd voor zijn gelijknamige documentaire.
Tuğrul Çirakoğlu, eigenaar van het Amsterdamse schoonmaakbedrijf Frisse Kater, beschrijft in zijn columns voor Het Parool met veel compassie en waardigheid het verborgen psychologisch leed dat schuilgaat achter mensen die niet alleen leven in extreem vervuilde omstandigheden, maar die vaak ook eenzaam en verlaten tussen hun uitwerpselen zijn overleden – op natuurlijke wijze dan wel na een suïcide – en pas weer opgemerkt worden nadat bijvoorbeeld buren klagen over stank of doordat de lijkmaden door het plafond komen.
In 1631 etste Rembrandt zowel ‘Het pissende mannetje’ als ‘Het pissende vrouwtje’. Rembrandt hield ervan mensen en hun lichamen realistisch te schilderen. Geïnspireerd op zijn etswerk verbeelden dertien hedendaagse kunstenaars hun niet-geïdealiseerde kijk op het menselijk lichaam.
‘Het verzamelde werk van Peter van Straaten is een atlas van de menselijke psyche.’ De rake typering is van Willem van der Does, hoogleraar klinische psychologie aan de Universiteit Leiden en een van de acht gastconservatoren van de herdenkingstentoonstelling Misschien valt er wat te lachen in het Allard Pierson over ‘deze chroniqueur van de Nederlandse zielenroerselen’.
Ze heeft sinds 2009 een eigen museum in het Portugese Cascais. Ze heeft grote overzichtstentoonstellingen gehad in onder meer Madrid, Sao Paulo en Parijs. Toch zal de Portugese kunstenares Paula Rego bij het grote publiek in Nederland niet heel bekend zijn.
‘Als we niet langer wensen dat het zomer is, kan de winter een schitterend seizoen zijn, waarin de wereld een schrale pracht aanneemt en zelfs de stoeptegels glinsteren.'
Pedro Slim (Beiroet, 1950) is zowel zelf fotograaf als verzamelaar van fotografie. Rode draad in zijn werk alsook in zijn collectie is het (naakte) menselijk lichaam.
Suze heeft met haar Estse man Luuk en hun dochtertje Juul haar leven op orde op Texel, het eiland waar ze ooit zelf door haar grootouders is grootgebracht.
Een verwarde man bewerkte in 1986 in het Stedelijk Museum het beroemde schilderij ‘Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue’ van de Amerikaanse kunstenaar Barnett Newman.
Hoe maakbaar is het menselijk lichaam? Vijf internationaal gelauwerde kunstenaars hebben zich elk op eigen wijze laten inspireren door die vraag voor de expositie Bodywork in het Van Abemuseum.
Ulay en Marina Abramovic, iconen van de performancekunst, hadden lang het plan om over de hele Chinese Muur naar elkaar toe te lopen. De ontmoeting had de ultieme symbiose moeten worden van hun liefdes- en werkrelatie.
Hebben mensen met psychische problemen een hersenstoornis, of dan toch op zijn minst een afwijking? Zijn die mensen ziek? Zijn mensen niet veel te complex om echt begrepen te worden?
Vanwege borstkanker heeft Cathy niet lang meer te leven. Dokter Coulier wil haar borst afzetten, maar dat wil ze niet. Dat heeft haar moeder evenmin geholpen. Sterker, haar ziekte moet überhaupt niet bij haar familie bekend raken. Ze wil dat haar zus Vicky haar rol in het gezin als echtgenoot en moeder van haar twee kinderen overneemt.
Jelle Jolles, emeritus hoogleraar neuropsychologie, wil met Leer je kind kennen vanuit vakkennis en wetenschappelijke inzichten de dialoog aangaan met de samenleving. Zijn ambitie: bijdragen aan de ontplooiing van onze jongeren.
Odette, hoofdpersoon in de film Les Chatouilles, ontwikkelt als meisje een passie voor dansen. Haar droom is prima ballerina te worden.
Nowelle Barnhoorn schreef Dwars door het donker naar aanleiding van haar depressies en burn-out. Ze wil daarin laten zien hoe haar inktzwarte jaren haar meer groei, diepgang en mededogen met mensen in haar omgeving hebben gebracht. Hoe zwarter de periodes waar je doorheen gaat, zo heeft Barnhoorn ontdekt, hoe stralender de periodes van licht.
Het Pieter Baan Centrum (PBC) bestond in 2019 zeventig jaar. Ter gelegenheid daarvan schreven drie historici het boeiende Ter observatie opgenomen.
Over zelfmoord wordt niet graag gesproken – terwijl schattingen uitwijzen dat alleen al in Nederland jaarlijks zo’n honderdduizend mensen een poging doen, waarvan tussen de achttienhonderd en tweeduizend met dodelijke afloop. Frank Schaake deed zelf op zijn 20ste een suïcidepoging. Voelde dat destijds als een weloverwogen besluit, achteraf was hij blij dat de poging mislukte.
Arts en systeemtherapeut Flip Jan van Oenen kwam door zijn wetenschappelijk onderzoek naar de effectiviteit van psychotherapeutische behandelmethodes tot een ontluisterende ontdekking: al vijftig jaar doet geen enkele nieuwe interventie het beter dan een vorige.
Zojuist heb ik van zo’n tien muziekfragmenten aangegeven hoe leuk ik ze vond. Mensen die zoals ik van jazz en klassiek houden, zouden over het algemeen nauwkeurig en ordelijk zijn en soms wat minder stabiel.
De Belgische hooggeleerde vrienden Dirk De Wachter en Paul Verhaeghe, respectievelijk psychiater/psychotherapeut en klinisch psycholoog/psychoanalyticus, blijven in Nederland niet onopgemerkt in het publieke debat over de geestelijke gezondheid(szorg).
Axel Ruiters (50) is een autist en Felix Sperans (75) is schizofreen. Beide Vlamingen leerden elkaar op internet kennen en besloten elkaar per mail gedurende een halfjaar chronologisch over hun levensloop te vertellen. Beiden schrijven openhartig over de impact van hun aandoeningen op hun leven.
Het leven is ‘steeds behendiger leren struikelen’, zei Kees van Kooten ooit. Of je dat nu wilt of niet, in de steeplechase die het leven is, fungeren je vader en moeder altijd als voorbeeld – van hoe je die hindernissen wilt nemen én hoe je ze niet wilt nemen.
