Herman van Praag. Ooggetuige en revolutionair psychiater
Geen breinfetisjist
Herman van Praag. Ooggetuige en revolutionair psychiater, Henk Haenen, Damon, 608 blz., 44,90 euro.
bestellen
De kampervaringen van Herman van Praag (1929) tijdens de Tweede Wereldoorlog leerden hem het belang inzien van hoop en veerkracht. Die ervaringen van machteloosheid kunnen iemand óók volwassen, (mentaal) weerbaar en zelfbewust maken.
In tegenstelling tot velen is voor hem de oorlog niet traumatiserend maar juist motiverend geweest ‘om iets van het leven te maken’.
Dat vertelt Van Praag aan historicus en filosoof Henk Haenen, die een vuistdikke biografie over deze grondlegger van de biologische psychiatrie publiceerde: Herman van Praag. Ooggetuige en revolutionair psychiater. De vele herhalingen, vrije associaties en zijpaden maken het boek soms tot een bevalling, maar gelukkig bevat het ook veel lezenswaardigs over Van Praags loopbaan als arts. Met zijn dissertatie Monoamineoxydase-remming als therapeutisch principe bij de behandeling van depressies uit 1962 slaat Van Praag zijn richting naar de biologische psychiatrie definitief in. Hij zet in Groningen een universiteitskliniek op en wordt er in 1970 hoogleraar biologische psychiatrie. Aansluitend volgen hoogleraarschappen in Utrecht en in New York. Na tien jaar Amerika, in 1998, sluit hij zijn loopbaan af in Maastricht.
Meest lezenswaardige passages zijn die over zijn clash met de antipsychiatriebeweging en zijn opbouwende kritiek op de psychoanalyse en de DSM. Grootste verdienste van deze biografie is dat wie dacht dat Van Praag een nogal fundamentalistisch biologisch psychiater is, die mening zal moeten nuanceren. Zoals Haenen concludeert zal iedere vorm van breinfetisjisme Van Praag vreemd blijven. Het is altijd praten en pillen: ‘Te veel geest schaadt het vak, te veel brein doet dat ook.’
Lees ook:
