Stof tot nadenken

Drie weken sociale geneeskunde bij het consultatiebureau. Op vrijwillige basis komen hier ouders om hun kind een goede start te geven. Maar er zijn ook ouders die niet het beste voor hebben met de kleine.

Zíj komen natuurlijk niet vrijwillig. Deze zorgweigeraars worden daarom actief opgezocht. Telefoontjes, bezoekjes, brieven - het consultatiebureau overstelpt deze mensen met aandacht totdat er contact is gelegd. En dan begint het pas. Dan komen de adviezen en de maatregelen, allemaal in het kader van: ‘We zijn er om u zo goed mogelijk te ondersteunen.’

Gelukkig maar dat er zo goed op onze kinderen wordt gelet, zou je denken. Maar toch vraag ik mij af of deze manier nu zo effectief is. Oké, de probleemgezinnen worden geïdentificeerd en er wordt geprobeerd de ouders op het goede pad te zetten. Soms lukt dat, maar helaas niet altijd. In dat geval krijgen de ouders het mes op de keel: ‘Zoals u begrijpt, moet u met ons meewerken, anders wordt het gezin onder toezicht gesteld.’

Maar heeft deze dreiging het gewenste effect? Is het niet zo dat de situatie voor het kind er juist door verslechtert? Door de dreiging ontstaat een enorme druk op het gezin. De ouders raken gestresst. En op wie reageren zij zich af? Natuurlijk, op de kinderen! 

De gevolgen zien we in de media. Steeds vaker is er sprake van een ‘familiedrama’. Doen wij het dan wel helemaal goed is de vraag. Moeten wij niet ophouden met de dreigementen, juist omwílle van de kinderen? Als we dan ook nog de andere stresserende factoren verminderen, verbetert de situatie dan? Of moeten we bij alle probleemgezinnen de kinderen uit huis plaatsen?n

Mysterico, de co-assistent