Sprong in het diepe

Langzamerhand beginnen mijn jaargenoten af te studeren. Nog even en ik ben aan de beurt. Dat brengt stress met zich mee. Want er moet nog zo veel worden geregeld: stufi opzeggen, uitschrijven van de universiteit, BIG-registratie en natuurlijk solliciteren.

Een erg spannende periode dus. Dat merk je goed: het is hét onderwerp van gesprek. Goh, ben jij al aan het solliciteren? en Weet je al wat je gaat doen? Eigenlijk raar. Toen ik aan mijn co-schappen begon, had ik nog geen idee waarin ik me wilde specialiseren. Dat komt wel tijdens mijn co-schappen, dacht ik. Gelukkig heb ik mijn roeping gevonden: dermatologie. Maar voor velen is dat niet zo. Een jaartje poortarts, is dan vaak het antwoord. Ook als je je roeping wel hebt gevonden, is er enorme onzekerheid. Ineens duiken overal concurrenten op, jaargenootjes die ook dezelfde kant op willen. En zoveel opleidingsplekken zijn er niet. Strijd en stress dus.

Want wat als het me niet in één keer lukt? Ik ben altijd erg slecht geweest in back-up plannen, zo ook deze keer. Ik heb namelijk geen flauw idee wat ik anders zou moeten. Promoveren? Of ook maar een jaartje poortarts?

Het lijkt nog zo kort geleden dat ik met hetzelfde probleem worstelde. Toen was het: Wat moet ik gaan doen als ik niet word ingeloot voor geneeskunde? Gelukkig is dat in één keer goed gekomen en kon ik de sprong in het diepe geneeskundebad maken. Maar nu? Mag ik weer in één keer springen of moet ik nog een tijdje wachten aan de kant?

Mysterico, de co-assistent