LHV-voozitter: Ik word er ziek van

Het ligt in het ziekenhuis en wacht op een onderhandelingsresultaat.Achter dit raadseltje moet ik mij op dit moment even verschuilen. Maar ik zal u ook meteen de oplossing van het raadseltje geven.

De administratieve chaos rond de invoering van de Zorgverzekeringswet en de elektronische declaraties zorgen de afgelopen maanden niet alleen voor veel problemen bij huisartsen. Zij hebben als neveneffect ook een niet-aflatende berichtenstroom via e-mail. Vooral via de eigen discussielijst van de LHV houden LHV-leden elkaar en het LHV-bestuur op de hoogte van de stand van zaken. Toen ik eind januari mijn gedachten over de inhoud van deze column overdacht, zat er op dat moment een bepaalde lijn in die berichtenstroom. Een van de huisartsen verwoordde dat het treffendst met de opmerking: ‘ik word er zo langzamerhand goed ziek van’. Ik had deze woorden nog niet gelezen of ik kreeg telefonisch van Zorgverzekeraars Nederland te horen dat de meest recente afspraken over een oplossing voor de declaratieproblemen van huisartsen in hun bestuursvergadering van tafel waren geveegd.

Slechts een paar uur later lanceerden de zorgverzekeraars door middel van een persbericht geheel eenzijdig het voorstel een voorschot te verstrekken aan alle huisartsen die hun inkomen zouden zien dalen als gevolg van de problemen rond het indienen van declaraties. Ronduit schandalig vond ik de passage in dat persbericht waarbij de schuld van die problemen volledig in de schoenen van huisartsen en patiënten werd geschoven. Men ging volstrekt voorbij aan de falende organisatie bij de zorgverzekeraars zelf, terwijl men altijd had geroepen dat alles op tijd in orde zou zijn. Via een eigen persbericht verspreidde de LHV haar standpunt ook direct. Geconfronteerd met deze hernieuwde inbreuk op eerder gemaakte afspraken, vroeg ik mij echt af welke representativiteit Zorgverzekeraars Nederland op dat moment nog had: aan de onderhandelingstafel met de LHV en VWS de indruk wekken afspraken te kunnen maken, maar in de eerste de beste vergadering met de achterban weer teruggefloten worden? Dat duidt in mijn ogen toch op een andere positie. Ook het eigen orakel uit Diever hulde zich echter in een volstrekt stilzwijgen.

Geconfronteerd met deze situatie kon ik mij maar al te goed vinden in de reactie van die huisarts. Hier zou je toch even goed ziek van worden!

Zonder enig verband te kunnen en te willen leggen, wist ik op dat moment niet wat de nabije toekomst in petto had. Nog diezelfde avond kreeg ik wat ademhalingsproblemen en de volgende ochtend was ik met de diagnose ‘longembolie’ onder de hoede van de tweede lijn gebracht.

Inmiddels zijn we al weer een week verder als ik dit schrijf. De gesprekken met ZN en VWS hebben in die tijd natuurlijk niet stil gelegen. En terwijl ik in mijn ziekenhuisbed de laatste correcties in deze tekst aanbreng, lig ik tegelijkertijd te wachten op de concepttekst van de laatst gemaakte afspraken voor een definitieve oplossing van de problemen. Gelukkig gaat het met mij al weer veel beter en wellicht kikker ik van die nieuwe tekst helemaal op. Op het moment dat u dit leest, weet u al of dat inderdaad het geval is geweest.

Bas Vos, voorzitter LHV