LHV Voorzitter: No claim? No way!

Op het moment dat u dit leest, weten wij hoe ver het Nederlands elftal uiteindelijk is gekomen bij het Europees kampioenschap voetbal. U in ieder geval en als iemand mij de uitslagen overbrengt, ik ook. Want, op het gevaar af dat ik vanaf dit moment publiekelijk voor stapelgek wordt verklaard: ik ben er volstrekt niet in geïnteresseerd. Maar juist daarom ervaar ik wel de voordelen van al die aandacht voor het voetbal. Ik heb op de meest ongebruikelijke momenten gaten in mijn agenda. De tijd die ik daarbij overhoud, gebruik ik daarom onder andere om op mijn gemak deze column te schrijven.

Hoewel... op mijn gemak? Onlangs kreeg ik van een LHV-vertegenwoordiger een bericht te horen dat mij in ernstige mate verontrustte. Tijdens een door hem bijgewoonde vergadering werd gesuggereerd dat de LHV haar standpunt over een drempelloze toegang tot de huisartsenzorg zou hebben verzacht. Dit in ruil voor de toezegging dat een groot deel van de gelden die de voorgestelde no-claimregeling moet opbrengen naar de eerste lijn en dus ook naar de huisarts zouden gaan. Onzin, denk je in eerste instantie. De LHV heeft in het verleden maar al te goed duidelijk gemaakt niet gediend te zijn van welke drempel dan ook voor de toegang tot de huisartsenzorg. Of het nu om een eigen bijdrage vooraf of een no-claimregeling achteraf gaat. Ik heb aan het uitdragen van dat standpunt, onder andere vanaf deze plek, de nodige bijdragen geleverd.

Maar de geopperde suggestie liet mij toch niet los. Zouden er nu echt mensen zijn die geloven dat de LHV bereid zou zijn om haar standpunt 180 graden te laten draaien in ruil voor een eenmalige uitkering? Inderdaad, een eenmalige uitkering. Want mijn inschatting is dat het toegezegde geld bij de eerste bezuinigingsronde weer verdwenen zou zijn onder het motto ‘die huisartsen hebben de laatste tijd al zoveel gekregen’.

Ik kan mij echter niet voorstellen dat iemand ook maar in de verste verte denkt dat de LHV haar standpunt zo plotseling en zo drastisch zou wijzigen. Als we in een bananenrepubliek zouden leven, zou een dergelijke radicale ommezwaai van de LHV, of iedere andere organisatie die zich zo fel tegen de no-claimregeling verzet, onmiddellijk leiden tot de verdachtmaking van omkoping.

Een andere mogelijkheid is natuurlijk het opwerpen van het bekende balletje. Zeggen dat je iets hebt gehoord en vervolgens afwachten of en, zo ja, hoe er wordt gereageerd. Nou, als dat de bedoeling was, dan kan men die reactie hier en nu krijgen: No claim? No way! In navolging van een voormalig Amerikaans president zou ik daar bijna de gevleugelde woorden ‘Read my lips’ aan willen toevoegen, maar dat klinkt wat vreemd bij een geschreven column.

Principes zijn niet te koop. In ieder geval niet bij de LHV. Het zou dan ook onbegonnen werk zijn de LHV politieke worsten voor te houden om zodoende een wetsvoorstel, dat nog steeds niet op een Kamermeerderheid mag rekenen, plotseling aanvaardbaar te maken. Ik mag dan misschien op dit moment wat ruimer in mijn tijd zitten, maar aan die gedachtegang wens ik zelfs geen seconde te besteden.
O ja, vertelt u mij nog even of ‘we’ gewonnen hebben?