LHV-voorzitter: Alleen de LHV haalde de eindstreep

Het is donderdagavond 29 juni. Omdat dit mijn laatste column moet worden, neem ik ter voorbereiding, maar enigszins gedachteloos, mijn columns van de laatste vierenhalf jaar nog eens door. Gedachteloos, want tegelijkertijd probeer ik via de televisie het live-debat in de Tweede Kamer te volgen. De twee D66-ministers hebben net hun ontslag aangekondigd en terwijl ik wacht op de verklaring van Balkenende, dwalen mijn ogen af naar de voor mij liggende teksten…

…Had ik het toch nog bijna gemist! Half lezend dringen de woorden van de minister-president nauwelijks tot mij door: ‘De overige ministers en staatssecretarissen hebben in het voorgaande aanleiding gevonden, hun portefeuille of ambt respectievelijk functie ter beschikking van Hare Majesteit de Koningin te stellen.’  Hoewel ik het de hele dag had zien aankomen, word ik op dit moment suprème toch nog bijna verrast. Niet veel later start het toedelen van zwartepieten en ontbranden - voor zover dat al niet het geval was - de verkiezingscampagnes.

In een flits ontbrandt er in mijn hoofd echter ook een verbijsterende constatering. Ik heb in ruim vier jaar niet alleen met vier ministers van VWS te maken gehad, maar geen van allen heeft de eindstreep gehaald. Anderhalve maand na mijn aantreden als LHV-voorzitter struikelt het kabinet Kok II over het Srebrenica-rapport en moet minister Borst het veld ruimen. Bijna had zij de volledige vier jaar gehaald. Het eerste kabinet Balkenende struikelt al heel snel vooral over zichzelf. Zes maanden na het vorige, treedt dit kabinet af ‘wegens onvoldoende basis voor verdere vruchtbare en duurzame samenwerking binnen de coalitie’. Een mooie manier om te zeggen dat men nog net niet vechtend over straat rolde. De contacten met minister Bomhof zijn van korte duur, maar we kunnen toch nog wel een paar zaken doen. Het kabinet blijft nog ruim driekwart jaar demissionair, waarna Balkenende het voor de tweede keer probeert. In de tussentijd moet de LHV proberen zaken te doen met demissionair waarnemer De Geus; zoiets lukt dus nooit. In juli 2003 treedt dan minister Hoogervorst aan. Na achtereenvolgens D66, LPF en CDA zijn we nu bij de VVD beland. En of de duvel er nu mee speelt, maar nadat mijn voorzitterschap begon met een D66-minister, zorgt datzelfde D66 ervoor dat ik ‘ministerloos’ mijn functie neerleg. De enige die in die periode zijn tijd (meer dan) vol heeft gemaakt is het LHV-bestuur.

Dat eerste anderhalf jaar zorgt de politiek er zelf dus voor dat de nijpende problemen in de huisartsenzorg nauwelijks in beeld kunnen komen. Wat er daarna volgt, staat ongetwijfeld nog in uw geheugen gegrift. De gerechtvaardigde verlangens van de huisartsen vinden volstrekt geen gehoor bij minister en zorgverzekeraars. Na enige aarzeling zijn de huisartsen het al gauw beu. In Twente ontstaat de eerste spontane actie, die al gauw uitrolt over heel Nederland. Na een actiedag in de Utrechtse Jaarbeurs worden de huisartseneisen enkele maanden later met een driedaagse staking kracht bijgezet. Uiteindelijk rolt er dan een akkoord met de minister uit; een minimaal akkoord, maar toch…

Het blijft echter, mede door de invoering van de Zorgverzekeringswet, nog lang onrustig in huis­artsenland.

Een ding staat echter als een paal boven water. De LHV en de belangen van haar leden staan op dit moment weer overduidelijk op de politieke kaart. Wie ook de toekomstige minister van VWS wordt, hij of zij kan niet om de beroepsgroep heen. Dat is in de eerste plaats de verdienste van de beroepsgroep zelf. Het duurde even, maar toen zij in beweging kwamen, gingen de huisartsen er ook honderdvijftig procent voor. Hun actiebereidheid en stug volhouden heeft ons gebracht waar we nu staan. Ik vertrouw er volledig op dat het nieuwe bestuur deze positie weet te consolideren en uit te breiden. Toen ik in 2002 aantrad als voorzitter hanteerde ik het motto ‘Uit wrijving ontstaat glans’. Ik voorspel de LHV en haar leden een glanzende toekomst.

De oude columns leg ik maar terzijde. Het is goed zo.

Bas Vos, voorzitter LHV