Hulp na zessen (1)

Een eigen bijdrage bij hulp na zessen, zoals geopperd in het hoofdredactioneel ‘

Hulp na zessen aan banden’

(MC 47/2001: 1719) is een leuk en dapper idee. Zo’n bijdrage zou net als elke eigen bijdrage via de zorgchipkaart (verstrekt en verzorgd door de zorgverzekeraar) kunnen lopen. Het zou op zich geen gek idee zijn om dat een persoonsgebonden budget te noemen, maar die term is al geclaimd door andere sectoren en dat werkt verwarrend.

Wat te denken van een bedrag dat op voorhand (via de premie-inning) is betaald en/of wordt beheerd door de toch al aanwezige hoogwaardige administratieve organisatie van de verzekeraar: een zorgcreditkaart. Deze kan ook andere betalingen koppelen en daarmee zelfs kosten besparen en vele andere voordelen hebben.

De specifieke eigen bijdrage voor na zessen dient niet geïsoleerd te bestaan, niet om de beeldvorming die zelfs gecentreerd negatief is, en niet omdat het effect van de eigen bijdrage pas optreedt bij hogere bedragen. Tevens dienen de eigen bijdragen, net als tol, zichtbaar en voelbaar aan de poorten te worden geheven. Dat betekent bijvoorbeeld een bijdrage van 50 procent aan de consulten van de huisarts. (De 100 procent van het abonnement is immers al politiek afgeschoten in het nieuwe stelsel en bij een zorgcreditkaart lijkt een abonnementstarief niet zinvol meer). Daarbij tegelijk een 100 procent-betaling van het bezoek aan de specialist (25 tot 75 euro?), met 50 procent verhoogd bij hulp na zessen. Specialist en ziekenhuis hebben dus via de zorgcreditkaart niet meer, maar wellicht zelfs minder administratie en ieder heeft het profijt, indirect ook de medisch noodzakelijke zorgpatiënten (wachtlijsten).

Er wordt op deze wijze niet zozeer bespaard op de zorg, maar er komt ruimte, dat wil zeggen minder schaarste op een medisch, financieel en administratief verantwoorde wijze: dat is wat de zorg nodig heeft!

Rosmalen, december 2001