HOED (2)

De laatste tijd hoor je hardnekkig - en met name van de kant van het ministerie van mevrouw Borst - dat huisartsen onder één dak zouden moeten gaan werken. Dat zou beter, goedkoper en prettiger zijn. Uit welke onderzoeken blijkt dat? In Medisch Contact (MC nr.1/2001,blz. 9) zegt mevrouw Borst: ‘Op werkbezoeken merk ik, dat mensen die de stap naar een HOED hebben gezet, daar enthousiast over zijn.’ Is mevrouw Borst ook wel eens op werkbezoek geweest bij artsen die de HOED-constructie weer hebben opgebroken?

De eerst achttien jaar van mijn bestaan als huisarts heb ik met drie collega’s gewerkt in een groepspraktijk in een gezondheidscentrum. Wij huurden daar een verdieping. Elk jaar weer wees mijn accountant mij erop dat mijn praktijkkosten toch wel erg hoog waren, zeker als hij dat vergeleek met collega-solisten in dezelfde woonplaats. Toen een van de jongere collega’s het water tot aan de lippen kwam, hebben we besloten de groepspraktijk op te heffen en als solist verder te gaan.

Het enige wat wij als voordeel van de groepspraktijk hebben ervaren, was ons uurtje casuïstiek, waarin wij moeilijke, interessante en leerzame kwesties met elkaar bespraken. Ook bespraken wij medische missers. Naar ons idee was dit kwaliteitsverhogend. Maar voor dit soort besprekingen hoef je niet onder één dak te zitten. We doen dit nu tijdens een lunch om beurten bij een van ons thuis.

En is de HOED wel zo aantrekkelijk voor patiënten? Veel patiënten vertelden mij spontaan dat zij blij waren met de verandering, blij met de kleinschaligheid.

Een wetenschappelijk verantwoord onderzoek naar de voor- en nadelen en naar de kosten (zonder subsidie) van een HOED lijkt mij nodig voordat een dergelijke constructie zo wordt gepropageerd.

Wassenaar, januari 2001

J. Huls, huisarts