Het verhaal van een markante Amsterdammer

Het verhaal van een markante Amsterdammer; onafscheidelijk in het leven, onafscheidelijk in de dood

Een rijzige altijd goed gehumeurde Amsterdammer van een jaar of zeventig bezocht al jaren mijn polikliniek i.v.m. zijn suikerziekte, altijd terzijde gestaan door zijn echtgenote. Hij fors van postuur, zij het tegenovergestelde, klein van stuk.

Over het algemeen ging het hem goed, maar op een gegeven moment moest hij worden opgenomen i.v.m. een decompensatio cordis. Hij werd opgenomen op een kamertje, kreeg aanvankelijk bedrust en medicatie en herstelde geleidelijk. Na een week werd hij weer geleidelijk gemobiliseerd en het ontslag kwam al weer in zicht, wellicht de komende week. Op vrijdagochtend kwam het droeve bericht dat zijn echtgenote die avond dood in het portiek van hun woning gevonden was. Het nieuws werd hem meegedeeld en natuurlijk was hij erg verdrietig, alhoewel er ook al een zekere berusting leek te zijn

Die middag kwam de arts-assistent nog bij hem langs om met hem te spreken over het gebeurde die dag. Daarna werd besproken voor het weekend nog een nieuw infuus aan te brengen. Patiënt zat aan het tafeltje op zijn kamer. Hij gaf aan dat dit geen zin zou hebben want hij voelde dat hij die middag zou sterven. Objectief waren er geen tekenen dat een oeverlijden aanstaande was, integendeel. Patiënt werd daarom toch overgehaald op bed te gaan liggen voor het inbrengen van het infuus. Terwijl alles in gereedheid gebracht werd sloot patiënt zijn ogen en overleed, heel rustig.

Zo overleed hij samen met zijn echtgenote met wie hij zoveel jaren onafscheidelijk geweest was op dezelfde dag. Hij had sterk gevoeld dat het zo zou gaan en had die dag naar dit moment toegeleefd. Zo moest het zijn; onafscheidelijk in het leven en onafscheidelijk in de dood.