‘Het krukje’

Slechts zelden ga ik met tegenzin naar een stage. Maar nu moet ik me toch echt door het co-schap gynaecologie heen slepen. Vol goede moed was ik begonnen, maar al na één week was alle enthousiasme uit me geslagen. Ik was ervoor gewaarschuwd, deze stage is geestdodend. En niet vanwege de vele ethische vraagstukken die voorbijkomen, maar vooral door ‘het krukje’.

Ik zal het even uitleggen. Tijdens deze stage sta je één week ingepland op de poli. Ook alle andere tijd die je over hebt, ben je op de poli. En gezien de vakantieperiode heb ik bij elkaar bijna drie weken poli gehad. Helaas geen eigen patiënten, maar gewoon meekijken, letterlijk. Luisteren, kijken en zitten op een krukje.

Al snel krijg ik rugpijn van de ongemakkelijke houding, tijdens het tweede consult stijgt de pijn naar mijn hoofd en heb ik al mijn concentratie nodig om wakker te blijven. Af en toe vang ik nog een flard van de anamnese op, maar het verband is weg. Gelukkig kan ik regelmatig even de benen strekken en mag ik mee-kijken met het gynaecologisch onderzoek. Mee-kijken wel te verstaan, want zelf uitvoeren is te belastend voor de patiënt. Hoe moet ik het dan ooit leren! Bij interne en chirurgie mocht ik het rectaal toucher altijd zelf uitvoeren. Dan leer je pas wat je moet voelen. Mijn score deze stage is vijf keer een speculumonderzoek en twee keer een vaginaal toucher. Echt geen flauw idee wat fysiologisch en wat pathologisch is.

Gelukkig heb ik mijn stage weer gehaald. Ik word zeker geen gynaecoloog, maar ik heb medelijden met mijn mede-co’s die dat wél willen gaan doen. Want ‘krukje zitten’ is echt níet leerzaam.

Mysterico