Het domein van de arts

Het motto ‘Euthanasie: het domein van de arts’ op de omslag van Medisch Contact past goed bij het meesterlijke pleidooi van adjunct-hoofdredacteur Joost Visser om er niet te zwaar aan te tillen dat de helft van de euthanaserende artsen zich er niet aan houdt om te melden en te consulteren

(MC 21/2003: 835).

Een buitenstaander kan er niet over oordelen. Uiteindelijk is euthanasie het domein van de arts.

Het pleidooi is ook meesterlijk in de betekenis van een goede advocaat van slechte zaken. Het presenteert als zeker en geruststellend wat onwaar is en wat iedereen moet verontrusten.

Het betoog snijdt op onderdelen hout, maar samengevoegd vormen de onderdelen een zwart gat. Moeten we echt geloven dat niet helpen leven, maar doden het domein is van de arts? Het is te gek voor woorden.

Het is evident dat een leek geen dodelijke middelen mag geven aan mensen die daarom vragen. De kans bestaat immers dat een geneeskundige een behandeling weet om de wanhopige verzoeker te helpen, waardoor het leven weer genoten kan worden, en het verzoek verdampt. Deze redenering is ook voor simpele lieden overtuigend. De fout is dat men vervolgens uit het oog verliest dat een dokter ook ex professo een leek is, als het erop aankomt iemand die de dood als redmiddel ziet, echt te helpen. Het zou voor iedereen duidelijk moeten zijn dat ‘de arts’ die niet weet hoe je iemand in doodsnood kunt troosten en ook niet weet of dat mogelijk is, dus een leek is (inzake euthanasie) en dus geen euthanasie mag aanraden of verrichten.

Wij zijn allemaal beïnvloedbaar door oneigenlijke motieven. Alleen hulpverleners die weten hoe ze dat kunnen voorkomen, mogen oordelen. Ook in dat opzicht is de arts een leek.

Alle beroepen doen aan zelfbewieroking. Artsen vormen geen uitzondering. Maar waar het om leven en dood gaat, wordt het link voor eventuele slachtoffers.

Venlo, juli 2003
A.J. Postmes, oud-jeugdarts