Gekke psychiaters

Vooroordelen. We hebben ze allemaal. Ook over artsen. ‘Chirurgen zijn botte boeren’ en ‘psychiaters lopen allemaal in geiten-wollen sokken en sandalen’, zijn de meest bekende. Na beide co-schappen gelopen te hebben, kan ik geen van beide vooroordelen bevestigen. Natuurlijk, er is zeker een aantal lompe chirurgen, maar dat geldt ook voor de internisten of de neuro-logen. Geitenwollen sokken heb ik ook niet gezien op de PAAZ. 

Toch kan ik het algemene beeld van psychiaters als excentriekelingen niet geheel tegenspreken. Want ook al zijn die sokken verdwenen, de meeste psychiaters kun je zó onderscheiden van de andere specialisten. De één wil zich net iets te hip kleden, de ander heeft erg veel moeite met haren kammen.

Het lijkt wel of je wat gekke trekjes moet hebben om hier in opleiding te komen, want ook de agio’s maken een bizarre indruk. Zo huppelt er een agio elke dag in ruitjesblouse vrolijk lachend door de gangen. Een ander lijkt wel wat symptomen van patiënten te hebben overgenomen, want ik heb nog nooit iemand meegemaakt met zo’n wisselende stemming. Als co psychiatrie kan ik diagnosticeren dat er sprake is van een duidelijke dagschommeling met bipolaire kenmerken en dat allemaal bij een gezicht zo strak dat het lijkt of ze verslaafd is aan botox-behandelingen.

Hoe zou het toch komen dat psychiaters zo buitenissig zijn? Is er een ‘selectie aan de poort’, krijgen alle psychiaters een cursus ‘zonderling worden’, of worden ze gewoon ‘besmet’ met datgene waar ze mee omgaan? En als ze inderdaad worden besmet, gebeurt dit dan door de psychiaters of door de patiënten om hen heen?

Mysterico, de co-assistent