Euthanasie en coma

Met aandacht heb ik de uitspraak ‘Euthanasie en coma’ gelezen (MC 10/2007: 436). Het is duidelijk dat deze collega zich niet heeft gehouden aan de regels. Maar kan iemand mij zeggen wat hij dan wel had moeten doen? Wat zou ik hebben gedaan?

De morfinepomp werd eigenhandig door de familie op een hogere dosis ingesteld. De huisarts (die naar mijn idee zeer betrokken was) werd door de familie zwaar onder druk gezet om toch over te gaan tot actieve levensbeëindiging. Volgens mij kan een arts zich in dit soort situaties steeds moeilijker verdedigen. Hoe houdt een behandelend arts zich staande? Ik zit niet te wachten op antwoorden als ‘door middel van gesprekstechniek of interventies kan vrijwel altijd een oplossing worden gevonden’. Soms lukt dat gewoon niet, hoe goed je het ook hebt geprobeerd. Hoe moet je dan verder?

Het is makkelijk wijzen vanachter bureaus en vanuit kantoren te vertellen wat niet mag en iemand te (laten) bestraffen. Maar wie neemt in gevallen zoals die in de uitspraak is beschreven de leiding of verantwoordelijkheid als de behandelend arts voor zijn gevoel met zijn rug tegen de muur staat? Justitie? Politie? De overheid? De minister? Dat wil toch niemand?

Misschien is het een mentaliteitsverandering; familieleden van de patiënt in zijn laatste levensfase die de behandelend arts en verpleging zwaar onder druk kunnen en mogen zetten. Je wilt het beste voor je patiënt, ook in de laatste levensfase. Bij wie moeten wij aankloppen?

Apeldoorn, maart 2007

Paul Bienfait, neuroloog