Dít is het!

Het lijkt zo simpel te beantwoorden: wat wil ik later worden? Al van jongs af aan worden we met deze vraag geconfronteerd en voor velen was het al vroeg duidelijk. Zo ook voor mij. ‘Ik wil dokter worden’, zei ik altijd.  Over welk specialisme het moest worden, had ik geen flauw idee. Ik ging ervan uit dat ik daar tijdens mijn studie achter zou komen. Zes jaar is tenslotte tijd zat om te kijken wat ik interessant vind! Het einde begint nu in zicht te komen en ik weet het nog steeds niet.

Al snel kreeg ik voorkeur voor dermatologie en gastro-enterologie. Maar na een aantal keer een poli te hebben mee-gemaakt, kwam ik erachter dat interesse niet wil zeggen dat ik het specialisme ook leuk vind. Toch had ik nog steeds goede hoop dat ik tijdens mijn co-schappen wel ergens het gevoel van ‘dít is het!’ zou krijgen.

Maar helaas, een half jaar verder heb ik dat gevoel nog steeds niet gehad. Wel een aantal specialismen gezien die ik absoluut niet zie zitten. Chirurgie is daar een voorbeeld van. Ik kan me niet voorstellen dat je het na twee keer nog leuk vindt om een galblaas te verwijderen!

Pasgeleden heb ik een korte stage bij klinische genetica afgerond, ook iets waarvan ik dacht dat ik het wel leuk zou vinden, maar helaas: het co-schap viel erg tegen. Ik werd er gewoon niet warm van! Dit heeft me toch wel wat schrik bezorgd, want wat als ik nu nergens warm van word?

Ik hoop dan ook van harte dat ik het komende jaar toch iets ga tegenkomen waarvan ik zeg: ‘Dít is het!’

Mysterico, de co-assistent