Discrepantie

Dokter down under (2)

Alice Springs ligt halverwege Darwin en Adelaide. Bij Alice Springs staat een telegraafstation dat is gebouwd tijdens het creëren van de ‘Overland Telegraph Line’ tussen 1870 en 1872. Op zich al een sterk staaltje van volharding om met beperkte middelen duizenden telegraafpalen te plaatsen over een traject van 3200 kilometer in een hete woestijn. De telegraaf zorgde ervoor dat de communicatie tussen Adelaide (het bewoonde zuiden van Australië) en Europa werd gestroomlijnd. Boodschappen bereikten Europa nu binnen enkele uren via de telegraaf in plaats van binnen enkele weken via de post. Het bestaansrecht van een dorp in de woestijn.

Een aboriginal vrouw brengt haar zoontje van tien maanden binnen. Als ik vraag wat er mis is, vertelt ze: ‘He is a little bit hot’. Verder zegt ze niets. Kijk, dat is nog eens wat we noemen een anamnese afnemen. Gelukkig kan ik wel zien dat het kind nogal kortademig is en hoest. Longontsteking, en de röntgenfoto bevestigt dit. Het kind is ziek en heeft intraveneuze antibiotica nodig. Terwijl ik in dit ukkie een infuus probeer te prikken (voor de noodzakelijke antibiotica) begint de moeder het jochie aardappelpuree te voeren. Aardappelpuree overal, en de subtiele hint dat het eten geven misschien even twee minuten kan wachten, wordt volledig genegeerd. Gelukkig is het infuus succesvol.

De aboriginal moeders zijn een vreemd fenomeen. Ze kijken je niet aan, geven weinig informatie over hun kinderen en lijken niet echt in hun welzijn geïnteresseerd te zijn. Ik heb nog niet uitgevogeld hoe dit nu zit.

Nog een voorbeeld van discrepantie tussen een verwachte patiëntenrol en gedrag: Ik zie een 23-jarige man die zijn rechterarm haast niet kan bewegen omdat hij twee joekels van abcessen in zijn oksel heeft. Simpel gezegd: daar moet het mes in. Een abces op een been of de rug incideer en draineer ik met liefde. In de oksel lopen echter nogal wat belangrijke bloedvaten en zenuwen, dus misschien moet ik het maar overlaten aan de chirurg.

Na een uurtje of wat komt de chirurg kijken en hij is het met me eens: het mes moet erin. Onze aboriginal vriend heeft ondertussen besloten dat hij daar vandaag geen zin in heeft. Hij mompelt dat hij nog boodschappen moet doen. ‘Ik kom morgen terug’, zegt hij. We zien hem niet meer terug.

Dit staat allemaal in schril contrast met de toeristen die op de Spoedeisende Hulp komen. Een Canadese jongen van een jaar of negen heeft rode ogen na drie uur zwemmen (met zijn ogen open) in een met chloor gevuld zwembad. Simpele oogdrupjes en weer naar de camping. Een Duitse tiener vertrouwt me toe dat hij wat geconstipeerd is. Dit komt vrij veel voor, omdat de meeste toeristen niet voldoende drinken in de woestijnhitte. En als klap op de vuurpijl een Nederlandse vrouw met een koortslip. Schitterend.

Natuurlijk hebben deze mensen allemaal geen huisarts op vakantie, en is de Spoedeisende Hulp een legitieme plaats om medische hulp te zoeken, maar de problemen van de westerse worried white man staan in schril contrast met de ongeïnteresseerde, zieke aboriginal.

Alice Springs Hospital is een uniek ziekenhuis omdat het feitelijk alle faciliteiten van een modern westers ziekenhuis heeft, maar derdewereldpatiënten behandelt. Ik denk dat mensen die in Afrika hebben gewerkt, soortgelijke ziektebeelden en gedrag hebben gezien. Daar is de dokter dikwijls beperkt door de middelen. Er is daar vaak maar een beperkte toegang tot medicijnen, aanvullend onderzoek en specialisten. Hier hebben wij toegang tot een lab dat bloedonderzoek binnen een uur analyseert, 24 uur per dag radiologie inclusief multi-slice CT-scanner en behalve een neurochirurg en thoraxchirurg zijn alle specialismen vertegenwoordigd. Derdewereldziektebeelden en -zieken behandelen met westerse middelen. Een vreemde combinatie en enorme discrepantie tussen de medische mogelijkheden en de verwachtingen van de patiënt.

Gerben Keijzers, arts in opleiding tot emergency physician in Australië