Beoordeling

Beoordelingen zijn altijd een heikel punt. Later wordt er eigenlijk nauwelijks meer naar gekeken, maar voor je eigen gevoel wil je het toch graag goed doen. Met een zes neem je dan ook geen genoegen. Echter, een beoordeling krijg je vaak in twee minuten, feedback krijg je weinig en lief glimlachen wil het cijfer wel eens opschroeven.

Ik hoorde een vreselijk verhaal van een mede-co die het niet eens was met haar cijfer. Ze besloot hiertegen in beroep te gaan en kreeg toen van de examinator te horen: ‘Weet wel dat je het tegen een professor hebt.’ Vervolgens meldde hij dat hij zeer goede vrienden is met de voorzitter van de klachtencommissie. Of ze het dus maar uit haar hoofd wilde laten.

De andere zijde komt ook voor. Een mede-co liet zijn niet zo positieve tussenbeoordeling van de arts-assistent maar niet zien aan de examinator. Hij meldde wel dat met het te lage cijfer dat hij nu van de examinator kreeg, zijn cum laude in gevaar werd gebracht. Het cijfer werd toen omgezet in het hoogst haalbare. Bluffen helpt dus soms.

Als co-assistent zit je in een vervelende machtspositie en vaak word je beoordeeld door iemand die jou slechts één keer heeft gezien en die nauwelijks een indruk van je heeft. Soms word je zwaar op je kennis getoetst, maar meestal is er weinig onderscheid tussen heel hard werken of prettig in de omgang zijn.

Naast positieve uitlatingen

en neutrale beoordelingen heb je toch eigenlijk het meest aan feedback over de punten die je kunt verbeteren.

Ik vrees dat er nooit een goed systeem zal komen voor beoordelingen en dat je dus zelf de enige bent die er verantwoordelijk voor is of je iets leert van je co-schappen.