Met levenstestament houdt patiënt regie

Op zijn zachtst gezegd is het jammer dat Hendriks en Engelbertink nergens refereren aan de al bestaande, en breed erkende wilsverklaringen van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE), die vrijwel hetzelfde bereiken als het levenstestament dat zij beschrijven (MC 1/2012: 40).

Het enige verschil is het (door notarissen?) eraan gekoppelde Centraal Levenstestamentenregister (CLTR). Een registratie die jarenlang door de NVVE werd bijgehouden, totdat bleek dat de informatie daarin vaak niet meer klopte met de actualiteit van de betrokkene. Het gaat op het moment suprême ook bijna altijd over de opvatting op dat moment, en die kan wel eens anders zijn dan wat indertijd is opgeschreven.

Memorabel is ook dat tijdens het debat over de euthanasiewet in 2000 en 2001 een door een aantal parlementariërs gesuggereerde overheidsverantwoordelijkheid voor de wilsverklaringen door de ministers werd afgeserveerd ‘omdat de verklaringen van de NVVE ruimschoots voldeden’. Natuurlijk, alleen leden kunnen de officiële set verklaringen krijgen, maar een lidmaatschap van de NVVE is veel goedkoper dan een notariële akte.

Het is trouwens te hopen dat de teksten van dit levenstestament beter zijn dan de jaren terug gebruikte notariële versie van het (inmiddels al lang verouderde) NVVE Levenstestament, de voorganger van de gescheiden verklaringen over het behandelverbod (inclusief een DNR-penning) en euthanasie.

Ik vond en vind dat zo veel mogelijk mensen hun wensen over behandeling in de laatste fase van hun leven moeten formuleren, bespreken en vastleggen. Of de gang naar de notaris dat zal vergemakkelijken, is de vraag.

Rob Jonquière, gepensioneerd directeur NVVE, Amsterdam

Meer brieven