Ei

Mara Simons schrijft over haar coschap in een Afrikaans ziekenhuis waar ze bij een operatie assisteert (MC 22/2012: 1367). Ik kan niet geloven dat zulke coschapplekken nog bestaan. En ik sta te kijken van de beperkte parate kennis die uit dit stuk blijkt, zeker omdat we het hier over een co hebben die over een paar maanden arts is.

Dat een co nog nooit een buik heeft opengesneden, oké. Sommige ziekenhuizen schijnen dat wel te doen, maar ik heb nooit in zo’n ziekenhuis gestaan (en ik vind dat beleid ook terecht).

Goede kennis van anatomie en pathologie, en zeker van het abdomen, zou echter tijdens het coschap chirurgie ruim aan bod hebben moeten komen. Ik dacht eerst dat dit een coschap chirurgie zou zijn, maar bij mijn weten zit chirurgie bij geen enkele universiteit in Nederland zo laat in het curriculum. Ik hoop dat dit niet het ‘officiële’ coschap chirurgie van deze co was. Stel je voor dat je alleen met deze ervaring chirurg wilt worden. Ik zou niet graag als patiënt bij die chirurg op tafel liggen.

Ik hoop dat er een goede terugkoppeling over de slechte kwaliteit van deze stageplek is geweest, en dat deze uit de mogelijkheden is verwijderd. Dit kun je geen opleiding meer noemen.

Petra Ghuijs, geneeskundestudent, Maastricht