Wat zou een normale moeder doen?

‘Help, mama, help! Het gaat niet goed met mij! Alles draait!’ Midden in de nacht werd ik gebeld door mijn jonge puberzoon vanuit zijn bed. Ik snelde naar zijn kamer, mijn doktersbrein sprong aan: ABC goed, ziek maar helder, normale spraak, globaal symmetrische motoriek. Streng maande ik hem dat hij toch echt even zijn ogen moest openen. Er was een flinke horizontaal rotatoire nystagmus. Dat zal wel een neuritis vestibularis zijn, was mijn conclusie.

‘Mama, het gaat echt niet goed met mij, je moet nu een dokter bellen!’ Ik besloot het verzoek van mijn kind op te volgen, belde de huisartsenpost en stak van wal, inclusief mijn achtergrond en persoonlijke oordeel. Mijn voorstel om een anti-emeticum te starten werd door de huisarts ook correct bevonden en even later was ik op weg naar de apotheek. In de auto ging mijn telefoon: ‘Ja, ik heb even nagedacht en overleg gehad’, klonk het. ‘Het zou nog een subarachnoïdale bloeding kunnen zijn, ik wil toch langskomen.’ Ik antwoordde: ‘Nee, dit is echt geen SAB’, maar het moederdeel van mijn brein mengde zich ertussen: kun jij wel objectief oordelen nu? Laat de huisarts zijn werk doen! ‘Dat is goed’, antwoordde ik en niet veel later stonden we samen naar de nystagmus te kijken. Niet alleen de huisarts was gerust nu, ook de paniek bij mijn kind verdween, want er was een dokter bij hem geweest.

Vier dagen later: hij bleef maar spugen, at niet en dronk nauwelijks en werd steeds slapper. Het was zaterdag en ik had dienst. Tussen de bedrijven door probeerde ik hem te laten drinken. ‘Mama, zo gaat het echt niet, ik kan niet meer.’ De dokter in mijn hoofd zei: ‘De aandoening is self-limiting, hij is geen klein kind en zal niet snel uitdrogen’, maar het moederbrein pruttelde tegen: kun jij dat zelf goed genoeg inschatten? Wat zou een ‘normale’ moeder doen? Ik besloot dat een telefonisch overleg met de huisarts geen kwaad kon. Die kwam, vertrouwde het niet en belde het ziekenhuis voor overleg. Direct daarna ging niet zijn, maar mijn telefoon af: ‘Met de kinderarts, mag ik even met je overleggen over een duizelig kind dat voortdurend braakt?’ Nu was het mijn brein dat duizelde…

Naschrift: Onder liefdevolle supervisie van een collega knapte hij langzaam op na een korte opname met MRI-scan, infuus en anti-emetica en onder de uiteindelijke diagnose ‘neuritis vestibularis’.