Tranen in mijn ogen

groen als gras op het gebied van kunst, besloot ik dat ik tijdens mijn drie maanden durende verblijf in Parijs, sowieso de grote musea moest bezoeken. Tijdens mijn eerste bezoek aan het Musée d’Orsay kwam ik aan het einde van mijn rondgang op ‘zolder’, bij de impressionisten. Ik vond het mooi, maar de vonk was nog niet overgeslagen. Wat volgde was echter een toevallig nagaan van de gangen van Claude Monet. Ik kwam per toeval langs zijn geboortehuis, in een smal straatje met een sprookjesachtig uitzicht op de Sacré Coeur. Ik woonde zelf vlakbij het pleintje met de feeërieke Anna Paulownabomen en de authentieke straat­lantaarn, waar Monet later zijn atelier had. En ik bezocht zijn huis in Giverny met de tuinen waar hij onder andere zijn Waterlelies en de Japanse Brug schilderde. Langzaam groeide mijn fascinatie voor deze bijzondere schilder.

Nadat ik al zijn doeken die in Parijs hingen had gezien, keerde ik terug naar het Musée d’Orsay. Ik had van tevoren een toegangskaartje gekocht en was er precies op het moment dat het museum openging. De lange rij die zich voor de ingang gevormd had, kon ik overslaan en bij binnenkomst besteeg ik meteen de roltrappen naar de bovenste verdieping. Daar aangekomen bleek er nog niemand te zijn. Zeker een kwartier was ik alleen met de werken van Claude Monet, én met mijn gevoel. Het terugzien van de Japanse Brug maakte dat de tranen in mijn ogen sprongen. Het vrij drukke, en vooral groene, doek bleek bij nader inzien een perfecte weergave van zijn tuin in Giverny; niet alleen een weerspiegeling van de feitelijk aanwezige flora, maar ook van het gevoel van betovering, vrijheid, weemoed en rust. Dat al deze emotie door een schilderij opgeroepen kan worden was mij onbekend, maar heeft wel gemaakt dat ik door kunst werd gegrepen.

Simone Kemps, psychiater, Leids Universitair Medisch Centrum