Toeval bestaat niet

Mijn moeder, geboren in 1920, had een prachtige stem en leidde jarenlang een huisvrouwenkoortje in ons dorp A. op de Veluwe. Een van de koorleden was ook artistiek begaafd. Ze was een dochter van de plaatselijke tekenleraar P., een niet ongetalenteerde aquarellist. Zij bood aan om mij, toen 3 jaar oud, te portretteren. Het schilderij heeft vele jaren in onze huiskamer gehangen, voorzien van een niet al te fraaie lijst. Moeder, ook behendig met de kwast maar niet zo precies, besloot de lijst maar eens te verven. Maar omdat het portret lastig te verwijderen viel, werd een deel van het doek bij de renovatie meegenomen. Zo heeft het ook langdurig thuis aan de muur gehangen, totdat wij het mee mochten nemen: ‘Jullie hebben er toch meer plezier van, nu mijn ogen zo achteruitgaan.’

Mijn vrouw heeft haar vader nooit gekend, hij overleed na één jaar huwelijk in 1943 plotseling aan een acute appendicitis. Mijn vrouw vond dat het portretje toch maar eens van een nieuwe lijst moest worden voorzien, misschien kon dan meteen het met witte latex besmeurde doek worden gereinigd. Met veel zorg kozen we een nieuwe lijst uit, die qua kleur beter bij het portretje paste. Toen we het kwamen ophalen bij de lijstenmaker, zei hij: ‘Ik heb een verassing voor u. Ik vond het doek niet zo fraai opgespannen en heb het op een nieuw raam gestoken. Tot mijn grote verbazing kwam er een tweede portret achter vandaan, een jongenskop.’

En ja hoor, daar was een portret te zien van een adolescente jongeman in de kracht van zijn leven. Hij leek sprekend op de enige foto die wij van wijlen mijn ‘schoonvader’ bezitten.

Nu woonde de grootmoeder van mijn vrouw tegenover de bewuste tekenleraar, en heel waarschijnlijk heeft zij het gedaan gekregen, dat dezelfde artiest haar schoonzoon op het doek heeft vereeuwigd.

Waarmee maar weer bewezen is: toeval bestaat niet!

Pax Willemse, internist, Haren