Mijn ‘kogelwond’

Het is nu zo’n vijftien jaar geleden. Het hardlopen ’s zomers, in een sportshirt met een ruime V-hals, had zijn tol geëist, tenminste dat dacht ik, zeker na een nascholing door de plaatselijke dermatologen over huidkanker.

Toen het aanstippen van het onrustige plekje ter hoogte van het proximale deel van het sternum met stikstof onvoldoende resultaat had, vond ik het tijd voor drastische maatregelen. Het zicht op het plekje was moeilijk, edoch goede raad was niet duur. Op een vrije zaterdag vroeg ik mijn echtgenote naar de praktijk te komen. Het instrumentarium voor een excisie had ik al klaargelegd. Ik vroeg haar de wybertvormige spiegel, gekregen van een farmaceut die middelen tegen erectiele disfunctie verkoopt, voor mij te houden. Voortvarend verdoofde ik de plek en begon aan de excisie, die toch iets groter uitpakte dan ik aanvankelijk gepland had. Naast het feit dat de oog-handcoördinatie voor een spiegel toch behoorlijk ingewikkeld is, moest ik mijn echtgenote in de gaten houden, die – bleek om de neus – steeds harder ging roepen dat ik een collega op zijn vrije zaterdag moest roepen om te assisteren. Uiteindelijk lukte het toch om de wond met een aantal donatiehechtingen gesloten te krijgen. Ik met een forse pleister net onder de hals en beiden met het zweet op ons voorhoofd, verlieten we de praktijk. Het PA-onderzoek leverde littekenweefsel op, want tja, wat de moeite waard is om weg te halen is ook de moeite waard om op te sturen. Zo eigenwijs ben ik dan ook weer niet. Inmiddels is de ‘kogelwond’, zoals mijn echtgenote het plagend bleef noemen, nauwelijks meer zichtbaar.