Keessie bedankt

Mijn opa Kees, Keessie voor de omgeving, was de enige boer op het dorp die tussen de middag een glas wodka dronk, de andere boeren en buitenlui hielden het bij een jonge jenever of een glas melk. ‘Waarom drink je dat, opa?’ vroeg ik, de straffe geur opsnuivend. ‘Jongen’, zei hij, ‘Russen drinken dit al eeuwen, heb jij ooit een Rus gezien met griep of een of andere ontsteking?’ Ik had sowieso nooit een Rus gezien. ‘Welaan’, vervolgde opa, ‘wodka is ontsmettend’; ‘desinfecterend’, zei hij deftig.

Ik was bijna 50 toen mijn vrienden mij meenamen naar Oostenrijk, de sneeuw in. In die tijd waren vakanties spaarzaam, maar natuurlijk ook zeer gewaardeerd, niets mocht tegenzitten. Als gezin namen we altijd een minispoedkoffertje mee, met antibiotica, hechtmateriaal, NSAID, paracetamol en een wegwerpscalpel – disposables mochten toen nog.

Die zaterdag in februari had ik een beetje kiespijn, de maandag erop voelde ik me rillerig en nog meer kiespijn. In de badkamerspiegel zag ik iemand die een beetje op mij leek, maar toch anders. Had ie een burkittlymfoom? Inspectie toonde een fors kaakabces met een soort oedeem tot mijn oogleden. Ineens wist ik weer wat bomberen inhield. Met de wegwerpscalpel sneed ik via mondzijde het abces in, immers ubi pus, ibi evacua. Nog proef ik de weeë smaak. De dochters hadden twee flessen wodka meegenomen om cocktails te mixen. Driemaal daags spoelde ik m’n mond met verdunde wodka. Skiën ging die week fantastisch.

Thuis in Rotterdam heeft de kaakchirurg, ook een Kees, ‘de boel gesaneerd’, zoals hij dat uitdrukte. Drie weken later kreeg ik van hem de nota. Rechtsonder stond: 50 procent korting. Ik belde hem op: ‘Wat bedoel je, Kees?’ ‘Nou’, zei hij, ‘je had al een mooi beginnetje gemaakt.’ Bij dezen: Keessies, bedankt.