Labelzucht
4 reactiesIn mijn klas op de middelbare school zat een jongen die briljant was in de bètavakken. Hij kon de leraar uitleggen hoe je een ingewikkeld wiskundig probleem het slimste aanpakte. De talen waren voor hem echter een groot probleem, zodat rapporten een onevenwichtige cijferlijst lieten zien. Ongetwijfeld was hij dyslectisch, maar toen noemden we dat nog niet zo. Een wiskundeknobbel, dat was de term die we gebruikten. Onder de talenknobbels van destijds zaten ongetwijfeld leerlingen die nu dyscalculie hebben. Overigens was de wiskundeknobbel uit mijn klas een wat teruggetrokken type. Autistiform misschien, of toch meer een aspergersyndroom? Maar ook die labels werden toen nog niet gebruikt.
Ik zit er een beetje dubbel in, in die labels. Enerzijds kan ik me voorstellen dat het voor ouders en kinderen fijn is om te weten waarom ze tegen bepaalde problemen aanlopen. Dat kan een hoop verdriet en frustratie besparen. Anderzijds loopt het inmiddels wel een beetje uit de hand met al die labels. Het aantal verzoeken vanuit school om nader onderzoek te laten doen naar dyscalculie, dyslexie, ADHD en autismeverwante aandoeningen neemt gestaag toe. Het aantal leerlingen dat een aangepast eindexamen mocht doen was dit jaar hoger dan ooit. De vraag is of het hebben van een label verderop in het leven ook nog helpt. De blog van verzekeringsgeneeskundige Jim Faas legt dit dilemma mooi bloot. Een wat teruggetrokken werknemer, een nerd, kan niet uit de voeten met de nieuwe manier van werken in zelfsturende teams. Wie moet zich aanpassen?
Marcel Levi vraagt aandacht voor een ander, maar eenzelfde type vraagstuk. Hij stelt de doorgeschoten excellentiecultuur aan de kaak: ‘Om zelfs maar een beetje mee te tellen moeten onze arme studenten ten minste honourstrajecten volgen en deelnemen aan Champions League-programma’s of topklassen’. Of we daarmee de beste dokters opleiden is de vraag. Gewoon goed lijkt niet meer voldoende te zijn. Dat is jammer. Ik ken heel wat collega’s waar een label op zou passen, die niet excellent gestudeerd hebben, maar wel heel goede dokters zijn.
Hans van Santen, huisarts en hoofdredacteur
Bart Bruijn
Huisarts, STREEFKERK Nederland
Mij uit het hart gegrepen, zowel de labelcultuur als het idiote idee dat je de beste moet zijn en moet excelleren. Ik kan mij niet onttrekken aan de indruk dat het meer voor de status van de opleider is, dan voor de excellentie van de op te leiden a...rtsen.
Ikzelf streef ernaar zo goed mogelijk te zijn als arts en ik merk daarbij dat gewoon goed genoeg al moeilijk zat is.
'Wees pretentieloos en doe je uiterste best', is wat m.i. moet worden meegegeven.
Asperger
arts
Op zich kan ik me de moeite voorstellen met de cultuur van alsmaar het beste uit jezelf/ je kinderen persen. Maar ik maak toch bezwaar tegen de woorden "label" (en ook "etiket" wat ik vaak hoor). Ik heb de diagnose autisme en ben daar tevreden mee. H...et verklaart wie ik ben. En hoe ik met kleine aanpassingen prima kan meekomen. Als collega's o.a. autisme "label" noemen weet ik genoeg en hou mijn diagnose voor mezelf. Maar dat geeft dan weer stress en bevestigt het taboe. zie ook https://www.youtube.com/watch?v=LsnFQl6L1SE
J.M. Keppel Hesselink
arts-pijnbehandelaar, BOSCH EN DUIN Nederland
Zei Frits Perls, de grondlegger van de Gestalt, niet al: "Labels are for bottles not for people" ...?
P.E.R. Evers
(kinder- en jeugd)psychiater , Amstelveen Nederland
iIn deze bijdrage van de hoofdredacteur gaat het over diagnoses en wordt meermalen het woord label gebruikt i.p.v. diagnose. Ik ben benieuwd naar de reden hiervoor, vandaar mijn vraag: Wat is de betekenis van 'label', hoe verhoudt zich dit tot 'diagn...ose', en waarom wordt eigenlijk het woord label gebruikt i.p.v. diagnose?