Uurtje factuurtje

Moeilijk vind ik het. Steeds moeilijker. Gek genoeg vind ik mijn vak steeds beter beheersbaar maar juist alle randvoorwaarden vormen een steeds maar dikker wordende brij van ondoorgrondelijke pap. De geldverstrekker wil graag inzicht in wat ik doe. Hij wil weten waar hij voor betaalt. Ik begrijp dat wel. Ik wil eigenlijk ook wel weten wat ik kost en wat ik opbreng.

Tijdens de loze uren van mijn nachtdienst probeer ik in Excel een schema te bedenken waaruit blijkt wat ik verdien en wat ik kost. Ik denk terug aan het spreekuur van vandaag. 45 patiënten passeerden de revue. Van hen zijn er 10 alleen door de baas gezien. De overige 35 zijn door mij gezien. Pathologie wisselde van het verwijderen van hechtingen tot het ontslaan van een patiënte met een BI-RADS-1 mamma-afwijking. Heb ik hem nu tijd gekost? Op de operatiekamer heb ik twee perianale abcessen geïncideerd en heb ik een necrotische teen geamputeerd. De baas bleef thuis. Heb ik daarmee geld uitgespaard?

Het schemaatje krijgt maar weinig gestalte. Mijn pieper slaakt weer een kreet.

Het kost me eigenlijk al genoeg energie om me die meter boeken eigen te maken, mijn operatietableau van voldoende diversiteit te voorzien en mijn competentieprofiel bij te houden. Ik zit niet te wachten op een declaratie uit Den Haag ter betaling van mijn eigen opleiding.

Voordat ik überhaupt een dergelijk verzoek in overweging wil nemen, zou ik graag van demissionair
minister Klink een offerte ontvangen met daarin gespecificeerd wat ik kost en wat ik opbreng. Tot die tijd concentreer ik me gewoon weer op mijn werk.

Bram Akkers, aios

Naar de rubriek Veldwerk