Twitterpreventie

Ik ben geen digibeet. Eind 1988 beschikte ik al over een digitaal netwerk. Declamed heette het declaratiesysteem, dat volgens de directeur van het bedrijf ook de groene kaart verving. Met drie huisartsen en een assistente zouden we de harde schijf van 20Mb ons leven lang niet vol krijgen.

Nachtenlang waren we in de weer met de vastlopende hoofdcomputer. Het meest gebruikte commando was *.* delete, waarop alle gegevens – ook die van de patiënten – gewist werden. We waren een beginnende praktijk in een nieuwbouwwijk, dus veel zat gelukkig in ons hoofd. Jaren later zijn we overgegaan naar Promedico. Bij het converteren bleken de medische gegevens niet te koppelen aan de juiste patiënten, wat baby’s met prostaatcarcinoom en mannen met een totaalprolaps opleverde. Dit litteken zit nog steeds in het huidige systeem.

Ik ben dus geen digibeet, veeleer een pionier die een tikje paranoïde is geworden. Zo heb ik wel een Facebook- en LinkedIn-account, maar tot op heden staat er behalve mijn naam niets op, achterdochtig als ik ben. Terwijl er wekelijks mailtjes binnenkomen van mensen die vrienden met me willen worden, soms voorzien van een aantrekkelijke foto. En dan twijfel ik.

Twitteren? Volgens Wikipedia creëert het virtuele aanwezigheid. Daar zie ik wel wat in. Niet dat ik als digitaal achterdochtige gevolgd wil worden. Maar ik wil wel mensen in de gaten houden. Ik zit te denken aan het volgen van lastige patiënten: twitterende alcoholisten, suïcidalen, adipeuzen, gokverslaafden en bijvoorbeeld borderliners. Ik volg ze dan voor het basistarief. Alleen aan een twitterinterventie middels sms zitten kosten verbonden. Ik sms dan bijvoorbeeld: laat die borrel staan, ga naar huis, trek die pillen door het toilet of weg met die vette hap.

Natuurlijk zit er een flink kostenplaatje aan zo’n preventieve twitterreactie. Binnenkort maar eens met de zorgverzekeraar om de tafel.

Jos van Bemmel, huisarts