Spagaat

Door de week zijn de kinderen ’s morgens altijd een half uur alleen en lopen ze daarna samen naar school. Op een morgen om tien over acht belt Kiran mij op: zijn pomp ligt eruit. Hij heeft al ontbeten. Zijn suiker was 8,9 voor het eten en is nu 16,7. Dat valt mee. Ik instrueer Kiran de Emla-crème te smeren. Daarna bel ik de school op om te zeggen dat Kiran later komt. 

Zonder verdoving een nieuwe naald erin knallen durft hij nog steeds niet. Altijd moet de Emla-crème eerst anderhalf uur inwerken voordat er een nieuwe naald in zijn bovenbeen gaat. Om tien uur bel ik hem op. De naald zit erin en zijn glucose is 25,2. Hij volgt de adviezen van de wizard van de pomp op en mag van mij nog niet naar school. Een half uur later belt hij weer: 29,7, ketonen 0. Hij is bekaf en spuit extra insuline in.

Enkele minuten later belt hij mij huilend opnieuw, terwijl ik een patiënt voor mijn neus heb zitten: zijn hele pleister is nat en heeft losgelaten. Als ik voorstel op zijn andere been Emla te gaan smeren, roept hij dat hij er genoeg van heeft en het niet meer doet. Hij wil zijn pennen terug.

Ik sta in een spagaat. Ik wil naar mijn kind, maar het ochtendspreekuur is nog niet voorbij. Ik vertel hem dat het allemaal goed komt en ik zo snel mogelijk probeer naar hem toe te komen. Zeer onrustig werk ik mijn spreekuur af. Dan bel ik Kiran. Hij is alweer gekalmeerd, maar voelt zich niet echt lekker en de meter geeft high aan – boven de 33. Het is inmiddels twaalf uur en ik heb nog één visite. Dan kan ik naar huis.

Een half uur later heb ik al mijn werkzaamheden afgerond en bel ik dat ik eraan kom. ‘Mama je moet nu echt komen want  het gaat helemaal niet goed.’ Ik voel zijn paniek en vlieg de auto in. De rit waar ik normaliter een kwartier over doe, leg ik nu af in zeven minuten. Onderweg bedenk ik dat ik bij een coma eerst de Novorapid zal spuiten die nog in de koelkast ligt en daarna 112 ga bellen.

Als ik parkeer zie ik twee Jehova-dames voor de deur staan. Niet te geloven. Behoorlijk geagiteerd verzoek ik ze weg te gaan omdat mijn kind misschien in coma ligt. Ze stuiven weg. Eenmaal binnen zie ik Kiran gelukkig rechtop op de bank zitten. Ik pak de Novorapid uit de koelkast en vlees uit de vriezer, leg het vlees even op zijn bovenbeen en spuit 6 eenheden. Binnen enkele minuten komt hij helemaal bij. Een half uur later is zijn glucose 4,9.

Volledig gevloerd zak ik op de bank neer. Dit doen we nooit meer op deze manier. De volgende keer onderbreek ik mijn spreekuur  vanwege een spoedgeval. Punt uit

Sandra Bijl

Alle bijdragen van Sandra Bijl