Ruggengraat

Ik roep een meneer uit de wachtkamer. Een struise dame walst mijn kant op. Hij sukkelt er wat achteraan, niet in de laatste plaats doordat z’n versleten rug hem parten speelt.

Als ik hem vraag wat het probleem is waarvoor hij mij bezoekt, geeft zij hem weinig kans: ‘Hij komt voor zijn kanaalstenose en hij moet echt geopereerd worden. Maar dat hebt u allemaal toch wel van de neuroloog begrepen?’ De stemming zit er al lekker in.

Ik blijf hem aankijken en richt mijn volgende verduidelijkende vragen tot hem. Hij mompelt wat, zij antwoordt steeds. Ik merk wel aan hem dat hij er weinig zin in heeft, in die operatie. Hij vindt het nog wel meevallen allemaal. Zij niet. Ze is het zat. ‘Dokter, het gaat zo echt niet meer, u moet hem echt opereren, hij kan niks meer, ik moet echt alles zelf doen nu. Het gaat steeds slechter, op deze manier houdt hij geen ruggengraat over.’

Getergd richt ik me maar eens tot haar

Nou mop, daar heeft ie geen degeneratie voor nodig, die ruggengraat heb jij er al wel uit getrokken. Getergd richt ik me maar eens tot haar. Ik gooi het over een andere boeg, want tot nu toe sorteert mijn aanpak weinig effect. Ik begin haar te prijzen. Over hoe knap ik het vind dat ze hiermee om kan gaan. En hoe zwaar dit voor hen moet zijn, dat zoiets je eigenlijk met z’n tweeën overkomt. En terwijl ik haar lof toezwaai begin ik het zowaar zelf te geloven. En ze groeit. Ze bloeit. Ik heb de magic button gevonden. Ik zie een andere kant van haar en ze doet zowaar lief tegen hem. Over de operatie wordt niet meer gerept. Ze vertrekken in opperbeste stemming. Zij met gestreeld gemoed, hij als een ontsnapte gevangene.

En verdomd, z’n ruggengraat staat een beetje meer rechtop.