Durf keuzes te maken
1 reactieEen vervroegd kerstdiner. Terwijl we gezellig aan het babbelen zijn komt het gesprek op de wachtlijsten in de zorg. Hoe dit in ons rijke Nederland toch kan, vragen sommigen zich af. ‘Als je het niet begrijpt gaat het om geld’, is de mening van anderen. Een vriendin neemt er geen genoegen mee: ‘Dan moet er maar geld bij!’ De ogen richten zich op mij. Ik draai de riedel af: meer geld is geen oplossing, we geven al (te) veel van ons bnp uit aan gezondheidszorg, we moeten beter kiezen wat we wel en niet willen betalen.
Dan gaat de telefoon. Ik heb dienst (telefoon op tafel en water in m’n glas). Aan mij wordt een 85-jarige dame aangeboden met een acuut subduraal hematoom.
‘Voorgeschiedenis?’
‘Blanco volgens partner en gegevens bij ons bekend. Wel dementerend.’
‘Bloedverdunners?’
‘Ascal, en ik heb je net de scan gestuurd.’
Ik open de CT op m’n telefoon terwijl de discussie in de andere kamer doorgaat. Ik hoor dat ze het er met z’n allen over eens zijn dat er geen sloten met geld naar de laatste levensjaren moeten gaan.
De scan toont een redelijk kansloos beeld. Een operatie is niet zinvol: heel grote kans op overlijden en anders verpleeghuis. Ik vraag de assistent waarom de patiënt nog aan ons wordt aangeboden. ‘Tja, voor de zekerheid denk ik.’
Keuzes durven maken, ik zeg het je.
Er moet uitgelegd worden dat we het geld maar één keer kunnen uitgeven
Terug naar de kamer. Uitleggen dat de politiek en machtspartijen ook echt wel hun best doen, maar dat de ‘vraag om zorg’ van verzekerden het antwoord van de zorgverzekeraars sterk beïnvloedt. En momenteel wordt die vraag behoorlijk gestimuleerd door enthousiast te communiceren over wat we allemaal wel niet kunnen en hoe knap we zijn in de ziekenhuizen. Terwijl er juist uitgelegd moet worden dat we geld maar één keer uit kunnen geven en dat we moeten kiezen. Wat ik dus echt wil is een campagne.
Dus, lieve overheid, ik vraag u bij dezen: neem een reclamebureau in de arm en maak de mensen op tv, radio, op Instagram, Snapchat en TikTok duidelijk dat we niet alles kunnen doen met het geld dat beschikbaar is. Kondig aan dat de dokter ook ‘nee’ kan zeggen tegen een behandeling. En dat dat heel verstandig kan zijn.
Dat bleek de familie van de 85-jarige dame ook te vinden: haar coma is vredig overgegaan in overlijden.
Meer van Carmen Vleggeert-Lankamp:
P. Waelen
voormalig huisarts, Zevenhoven
Geachte mevrouw Vleggeert,
Met belangstelling heb ik uw column ”durf keuzes te maken” gelezen. Halverwege werd ik geprikkeld door uw vraag aan de assistent waarom de patiënt nog aan de neurochirurg werd aangeboden.
Als voormalig huisarts heb ik ...behoefte hier op te reageren.
Eenmaal in de molen denk ik dat het niet verkeerd was. Twee weten meer dan een. Bovendien een assistent is nog in opleiding.
Persoonlijk zou ik als huisarts deze patiënt niet meer naar het ziekenhuis gestuurd hebben. Dementerend, comateus, 85 jaar. Wat heeft deze patiënt nog van het leven te verwachten?
In het verleden was dit met familie te bespreken en leidde dit vaak tot een afwachtend beleid. Ook nu zou dat nog kunnen als……… je daar de kans toe krijgt. Maar…….
Belt de familie in de avond en nacht naar de huisarts dan krijgen ze de huisartsenpost die direct een ambulance stuurt. Er komt helemaal geen huisarts meer aan te pas. En op de spoedeisende hulp gaan ook alle protocollen meteen draaien. En natuurlijk belt de familie, want zij schrikken ook als iemand plotseling comateus is. Maar dat de familie belt hoeft niet te betekenen dat alle protocollen hersenloos losgelaten moeten worden op deze casus.
Woont de patiënt al in een verpleeghuis of verzorgingshuis, ook daar gaan de protocollen meteen draaien en is de patiënt in het ziekenhuis voordat de familie het weet.
Kortom, ik denk dat de beslissing om af te zien al in een eerder stadium genomen had moeten worden.
Met vriendelijke groet,
Pierre Waelen