Luisteren naar je portemonnee

Mevrouw A begint al bij het maken van de afspraak: ‘…dan kan ik niet, …dat is mijn thuiswerkdag, …dat gaat wel érg lang duren.’ De cursus assertiviteit (‘grenzen bewaken’) in een notendop. Eenmaal op het spreekuur blijkt ziekteverlof noodzakelijk te zijn, want ‘ik trek het niet meer’. Iedere eerstelijner kent het: de opeenstapeling van ambities op smalle schoudertjes, die vervolgens afbreken. En ontwikkelt zijn eigen strategie. De mijne is een combi: ruimte bieden om keuzes te maken en te leren, maar vanaf het begin de grens aangeven. Voorbeeld: ziekteverlof accorderen, maar begrensd (één keer, geen herhaling, einddatum).

De theorie is simpel, ook voor mevrouw A, maar in de praktijk zijn wij het nooit eens. Zij is beledigd als ik de herhaling van het patroon constateer (altijd te veel willen, geen keuzes maken). Zij legt uit inmiddels een ontwikkeling te hebben doorgemaakt: voorheen ‘zat zij erg in haar hoofd’, nu heeft zij geleerd ‘te luisteren naar haar lichaam’.

Ik besluit de omweg te nemen: ‘Vindt u het goed als ik overleg met uw haptotherapeut?’ Ja, dat is prima.

De betreffende therapeut heeft mevrouw A inderdaad geadviseerd om meer tijd te besteden aan zichzelf. Hoe dat moet? Minder werken? Ziekteverlof? Daar laat hij zich niet over uit, maar hij vermoedt dat minder werken financieel niet haalbaar is in de huidige omstandigheden.

Als ik duidelijk maak dat bij ziekteverlof de werkgever de financiële consequenties draagt, vindt hij mij erg zakelijk. Ja, denk ik, ‘luisteren naar je lichaam’ kun je leren, maar ‘luisteren naar je portemonnee’ is de Nederlander ingeboren.

Eveline Knibbeler, bedrijfsarts

Klik hier voor alle bijdragen in de rubriek Veldwerk