Lost in translation

We staren naar de telefoon die in het midden op de tafel staat, de hoorn ernaast, terwijl we wachten op verbinding. Ik ben wat nerveus voor het gesprek. De communicatie verloopt vaak moeizaam. Dit komt deels doordat de ouders zeer beperkt Nederlands spreken en we vaak slecht inschatten wat ze wel begrijpen, maar deels ook omdat hun ideeën over wat de beste behandeling voor hun kind is, niet altijd overeenkomt met wat wij als medisch team vinden.

Althans, dat denken we. Want de gesprekken verlopen via de tolkentelefoon. En hoe ongelooflijk dankbaar ik ook ben dat er mensen zijn die bereid zijn om gesprekken waarvan ze vaak niet weten over wie of wat het gaat te vertalen naar ouders, ik blijf het lastig vinden. Lastig om niet in staat te zijn de nuancering door te geven, niet te weten welke lichaamstaal wat betekent, en om zaken die veel impact hebben tegen een hoorn te vertellen.

Lastig om niet in staat te zijn de nuancering door te geven

Het frustreert me soms ook. Waarom zijn ze de taal nog niet machtig na zoveel jaar in Nederland? Zouden ze niet veel liever willen dat ze goed begrijpen waar het over gaat, wat er gezegd wordt? Die eerste vraag is vaak lastig te beantwoorden. Ik weet niet wat de situatie was of is, ik ken de context niet. Die tweede vraag is veel makkelijker te beantwoorden. Natuurlijk is deze situatie voor hen nog veel lastiger en ja, ze zouden graag precies willen weten wat er met hun kind aan de hand is en hoe het nu verder moet. Dus buigen we nog iets verder naar voren als de telefoon overgaat. En vraag ik aan de hoorn hoe het met de ouders gaat.