Dictatuur

We stonden lijnrecht tegenover elkaar, ik en de vader die met man en macht wilde voorkomen dat zijn kind ging overlijden. Hetgeen helaas niet te voorkomen was, de schade door het ongeval was niet met het leven verenigbaar. Ik had de afgelopen dagen vele gesprekken met deze ouders gevoerd.

Ik had geprobeerd ze, voor zover mogelijk in deze situatie, mee te nemen met de stappen, samen op zoek naar een tempo. Maar met mijn somberte nam hun wanhoop toe, en daarmee gingen we allebei langzaam een andere kant op. Tot we op dit punt waren beland, waar vader me beschuldigde van moord, terwijl de moeder me woest aankeek. Ons team vroeg een second opinion aan, niet omdat er twijfel was, maar om ouders bij te staan en hun vertrouwen te geven in onze mening. De twee vrouwelijke artsen kwamen verbouwereerd uit de kamer na het gesprek met ouders, geschoffeerd door een vader in paniek.

De vader beschuldigde me van moord

Omdat ze uit een andere cultuur kwamen, meende ik dat een deel van de inmiddels respectloze communicatie samen­hing met het feit dat ik vrouw ben. In het volgende gesprek nam ik een collega mee, gezegend met een Y-chromosoom én grijze haren. Hoewel hij niets hoefde te zeggen lukte het me om grenzen te stellen en in rust de onvermijdelijke stappen door te nemen. De vader bedankte me. Niet voor de aanwezigheid van een mannelijke arts, maar voor het feit dat ik directief was geweest en duidelijk had gemaakt dat zij geen beslissing hoefden te nemen in deze vreselijke situatie. Niet de patriarchale cultuur, maar opgroeien onder een dictatoriaal regime hadden gemaakt dat shared decision making niet aan hem besteed was. De volgende gesprekken heb ik weer gewoon alleen gedaan. Samen met de ouders.