Andere ogen
Plaats een reactieNa wat omzwervingen ben ik terug in het ziekenhuis waar ik ooit als junior coassistent mocht rondsnuffelen op verschillende afdelingen. Ik kwam op de kinderintensivecare terecht en de rest is geschiedenis. Wat me deed besluiten om intensivist te worden? Niet alleen de afdeling, de variatie, de brede kennis die nodig is. Maar ook de mentor van die week.
Een bevlogen vrouw, die enthousiast maar ook heel eerlijk vertelde over werken op de ic. En over de reden waarom ze ons die week onderwijs gaf. Een heftige dienst een week eerder, met een dramatisch verlopen casus waar verschillende familieleden bij betrokken waren. De behoefte, en noodzaak, om even afstand van de kliniek te nemen omdat wat ze soms meemaakte niet normaal en vooral even te veel was. En de behoefte weer even met andere ogen naar haar vak te kijken.
We hingen aan haar lippen
Het zou een van de weinige keren zijn dat een arts zo openhartig over de emotionele last van het vak zou praten. We hingen die week aan haar lippen en waren onder de indruk van wat we zagen op de afdeling en de verhalen die we hoorden. Verhalen die ik nu, 25 jaar later, nog kan navertellen.
Deze week zat ik tijdens de overdracht naast een junior coassistent. Na de overdracht vroeg ze of ze me nog iets mocht vragen. Op het overdrachtsblaadje stond bij een patiënt ‘niet reanimeren/ niet intuberen’. ‘Waarom staat dat daar? Dat is toch heel gek voor een kind?’ Ik legde het haar uit en keek weer even als junior coassistent naar onze patiënten. En ik zag dat sommige dingen heel gek lijken en zeker niet normaal zijn, maar dat ook daarin mijn vak zo waardevol is. Hopelijk liet ik dat de co ook zien.
Meer van Berber Kapitein- Er zijn nog geen reacties