Kopstukken - Paul Dinant

De media staan er bol van: wantrouwen jegens professionals. Het ene schandaal na het andere. Advocaten, notarissen en politici gaan voor de bijl. Ook het imago van de dokter wankelt.

Verpleegkundigen stellen beleid ter discussie: op de gang of naast een patiëntenbed. Het ambulance-personeel weigert dagenlang het vervoer van een psychiatrische patiënt. Alleen de directeur doorbreekt de patstelling. Een ‘mondige familie’ eist chemotherapie. Pas de fourth opinion overtuigt hen van het tegendeel. Dit wantrouwen tast de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt aan. En juist die relatie is het belangrijkst: de patiënt moet kunnen vertrouwen op de integriteit van de arts. Die arts leert van zijn patiënt. En verrijkt zijn kennis door ervaring. Tel daar wetenschap en ethiek bij op, et voilà: de essentie van geneeskunst.

Patiënten zijn niet primair geïnteresseerd in correcte declaraties. Wél in betrokken artsen die advies en troost bieden. En er gewoonweg zijn. Artsen zitten niet te wachten op nieuwsberichten over ‘gevallen collega’s’. Leert de vrijdagmiddagborrel. Imago betekent beeld. Als dat afbrokkelt, zal de dokter niet meer leidend zijn. Maar verantwoording moeten afleggen aan Jan en alleman. Omgekeerd: een goed imago trekt talenten aan. En daarmee kwaliteit. Artsen betalen met hun vrijheid. Door de vele opleidingsjaren, de werkdruk, de verantwoordelijkheid. Daarvoor zouden ze vorstelijk moeten worden beloond. Met autonomie en goede ondersteuning. En met een goed salaris. Dan zullen ze er zijn: voor hun patiënten, voor het ziekenhuis, voor de samenleving. Zodat ze over een poosje nog altijd met gepaste trots kunnen zeggen: ‘Ik ben dokter’.

Paul Dinant, aios psychiatrie