Ja, natürlich

Sinds enkele maanden heb ik een nieuwe baas. Ze is een Duitse plastisch chirurg mit zwanzig Jahr ervaring. Ik moet erg aan haar wennen en zij moet erg aan ons wennen. Met name het opleidingsklimaat in Nederland is haar vreemd. Om een voorbeeld te noemen.

Mijn bazen zijn al geruime tijd bezig om een wondkliniek op te zetten. Er komt een hyperbare zuurstoftank, een operatiekamer en een verpleegafdeling. Het is een monumentale klus die gisteren werd bekroond met een serie handtekeningen bij de notaris. De meeste mensen zouden op zo’n uitermate belangrijke dag vrij nemen om alle papieren in orde te maken. Zo niet mijn bazen. Productie gaat voor. Tijdens de tweede operatie van de dag kwamen zij erachter dat ze zelf nog geen handtekeningen onder de akte hadden gezet. Blinde paniek. De oplossing lag voor de hand. Een van mijn collega-aiossen werd gesommeerd om in haar auto te springen en binnen twee uur alle handtekeningen van de negen bazen te verzamelen. Die zaten verspreid over drie locaties. Vervolgens werd ze door de secretaresse van baas nummer zes een uur in de wachtkamer gezet. Hij was nog even bezig. Twee minuten voor het verstrijken van de deadline gaf ze de papieren af bij de notaris. Een dankjewel kon er net af.

Dit verhaal kwam ter sprake tijdens de overdracht. Ik vroeg waarom een van de bazen zelf niet de ronde had gemaakt of waarom ze geen taxi hadden gebeld of waarom een van de
secretaresses niet beschikbaar was. De Duitse collega had tijdens het verhaal heftig ‘ja, natürlich’ knikkend zitten luisteren. Ik vroeg haar wat zij ervan vond. Haar antwoord: ‘Dat is normaal. Daar zijn assistenten voor.’ Fijn, zo’n nieuwe Oberarzt.

Bram Akkers, aios

Klik hier voor alle bijdragen in de rubriek Veldwerk