Het wilde mkb-westen -Eveline Knibbeler
1 reactieSinds begin deze eeuw de regel-geving over ziekteverzuim op de schop is gegaan, bewegen de verhoudingen tussen de bedrijfsarts, zijn patiënten en zijn klanten als schuivende aardlagen. De bedrijfsarts is nog slechts ‘adviseur’. De zieke werknemer en zijn werkgever moeten er ‘samen’ uitkomen.
Dat ‘samen’ is betrekkelijk. De per definitie bestaande ongelijkheid in de machtsverhouding tussen leidinggevende en ondergeschikte wordt vergroot doordat de onderliggende partij niet in orde (ziek) is, en de baas niet. Als de ziekte zich (ook) manifesteert in het psychisch functioneren, kan van een gelijkwaardig gesprek alleen met grote inspanning sprake zijn.
In deze ongelijke verhoudingen is de bedrijfsarts adviseur ‘zowel van de zieke werknemer als van de werkgever’. De ‘onafhankelijke’ opstelling die hiervoor nodig is, is in grote organisaties in theorie nog realiseerbaar. Maar een midden- of kleinbedrijf heeft deze mogelijkheden niet. Daar is het alle hens aan dek in het primaire proces. Als een medewerker ziek wordt, is dat op zijn best zielig, op zijn slechtst reden tot woede, en altijd irritant. De mkb-werkgever heeft geen zin in zieke werknemers. En al helemaal niet in een bedrijfsarts, die nodig is voor de formaliteiten, een rekening stuurt en wellicht ook nog een advies geeft dat absoluut niet past in de bedrijfsvoering.
Een zichzelf respecterende bedrijfsarts werkt voor grote klanten. Dat is qua inkomen aantrekkelijk, maar geeft ook de grootste kans om volgens de richtlijnen te kunnen werken. In de huidige verhoudingen zijn bedrijfsartsen, werkgevers én werknemers in het midden- en kleinbedrijf aan elkaar overgeleverd volgens de wetten van het Wilde Westen.
Eveline Knibbeler, bedrijfsarts
algra
zelfstandig bedrijfsarts, rotterdam
Zoals zo vaak - weer - erg rake column van Eveline Knibbeler. IN het MKB is alles anders, en vooral veel directer. Het verzuim is er dan ook naar. Heeft Nederland gemiddeld 4 % verzuim, binnen het MKB ligt dat rond de twee - misschien drie procent. L...ager kan eigenlijk bijna niet. Bekijk het plaatje in deze link eens:
Zie: http://denieuwebedrijfsarts.blogspot.nl/2014_03_01_archive.html
Het is structureel lager dan het groot bedrijf, die rond de 4-5 procent zit. De verklaring daarvoor wordt vaak gezocht in 'het kleine verband', de zeer directe afhankelijkheid van elkaar en de corrigerende sociale 'norm' in kleine groepen. dat zorgt er ook voor dat het zogenaamde 'psychologische contract' (de vaak ongeschreven regels mbt motivatie, loyaliteit, wederzijds krediet) tussen werkgever en werknemer er anders uitziet.
Eveline Knibbeler heeft gelijk als ze zegt dat ziek zijn vooral 'altijd irritant is'. Er zijn namelijk binnen het MKB erg weinig compensatie mechanismen voor afwezigheid van een medewerker. Dat houdt dus meesatl per direct in dat de rest het moet opvangen cq harder moet werken.
Het is dus gewoon minder smeerolie. Soms lijkt het daarom op een pure western film. Ik beschouw het vaak als straatvoetbal. No place voor gallery play bij mooi weer.
De bedrijfsartsen die in het MKB werken moeten dan ook geen watjes/polderaars zijn. Er wordt helderheid verwacht onder niet altijd gunstige omstandigheden/randvoorwaarden. Het is ook een domein waaar je heldere grenzen tav het voetbal spel moet trekken. Dus het kan rode kaarten regenen- naar beide kanten toe.
That's all in the game zal ik maar zeggen.
Persoonlijk vind ik het wel prettig om in het MKB te werken: directer, geen geen gepolder, recht toe recht aan. Lekker dus.
Dolf Algra - zelfstandig bedrijfsarts