Het vogelnestsyndroom

De psychiater op pad. Door de ziekenhuisgangen, op weg naar de volgende klus. Psychiatrische patiënten zijn niet populair in het ziekenhuis. En al helemaal niet als ze op een somatische afdeling liggen. Ze zijn lastig, onvoorspelbaar en eng. Onwetendheid is de oorzaak van het vrezen. Aldus Seneca. De psychiatrische consultatieve dienst denkt het anxiolyticum te kunnen zijn. Zij ontwart de gekkigheid. Letterlijk en figuurlijk.

Gewapend met twee belangrijke vragen. Wat is de vraag? En wie stelt ‘m? Consultvragen bevatten geregeld helemaal geen vraag: ‘patiënt is in de war’, ‘patiënt weigert operatie’, ‘patiënt wil niks’. Laatst, met vraagteken: ‘Vogelnestsyndroom?’ Het klonk ergens wel bekend. Het ‘empty nest’ bleek bedoeld. Nog even los van wat ik hier als aios in het ziekenhuis mee aan zou moeten.

Ook een fraaie: ‘Zit er nog muziek in?’ Ik vraag me op zo’n moment altijd af wat de gemiddelde cardioloog hiermee zou doen. En of het ooit tot een antwoord komt. Dan nog de vraag: ‘iets voor de psychiater?’ Ik fantaseer: ‘Dat hangt er vanaf. Had u de patiënt of de verwijzer in gedachten?’

En dat brengt me bij de vraag wie ‘m stelt. In de regel komt de vraag van een arts. Soms van een verpleegkundige. Interessanter is de vraag namens wie ze gesteld wordt. Wie heeft er belang bij? De patiënt? De arts? De familie? De verpleegkundige? Een manager misschien? De psychiatrische patiënt die delirant of psychotisch een afdeling op zijn kop zet, kan in de regel geen nette hulpvraag formuleren.

Ik heb zelf trouwens ook een vraag: Waarom worden mensen uitgerekend in het ziekenhuis delirant? Eigenlijk weet ik het antwoord wel. Ze slikken hier braaf hun pillen. En thuis niet.

Paul Dinant, aios psychiatrie

Meer Veldwerk