Het rolmodel
1 reactieAls bestuurder van een ziekenhuis heb je een voorbeeldrol. Maar wat een goed voorbeeld is, daar valt over te twisten. Laten we gemakkelijk beginnen. Ik vind het goed voor onze uitstraling om op de gang voorbijgangers te groeten. Als ik dat doe, nemen anderen dat gedrag over. Soms moet je er in een bijeenkomst even aandacht aan geven, maar heel moeilijk is het niet. Zelf heb ik het ook moeten leren, en het is wonderwel gelukt. Alleen coassistenten zijn niet vatbaar voor dit stukje gedragscoaching – let maar eens op.
Nu een moeilijk voorbeeld. Ik werk graag met open deur en wil laagdrempelig aanspreekbaar zijn. Dat lijkt weinig omstreden, maar er zijn zat bestuurders die dit sociaal wenselijke beeld combineren met heel gewichtig een moeilijk gezicht trekken als iemand even een afspraak wil maken. Want stel je voor als je morgen tijd hebt in je agenda, straal je dan niet uit dat je eigenlijk niets te doen hebt?
En nu nog moeilijker. Ik breng mijn dochtertje een keer of drie per week naar school en haal haar eens per week op. Ook als het druk is, houd ik daar dogmatisch aan vast. Hier wordt verschillend over geoordeeld. Sommige van ‘mijn mensen’ vinden het maar niks. Je hoort er altijd te zijn, als bestuurder. Anderen vinden het prachtig.
Zelf koester ik mijn moderne dogmatisme. Vanwege het praktische genot, maar ook omdat een bestuurder die er altijd is gaat geloven dat de organisatie niet zonder hem kan. Dat loopt vroeg of laat verkeerd af.
Hugo Keuzenkamp, lid van de raad van bestuur van het Westfriesgasthuis
H.J. Oostenbroek
orthopaedisch chirurg, WASSENAAR
Het rolmodel Hugo Keuzenkamp is vooral een persoon die met twee maten meet. Als dit een rolmodel is voor een bestuur van een ziekenhuis dan is het niet vreemd dat er zoveel onbegrip is tussen bestuurders en zorgverleners op ieder niveau. In de rubrie...k “Veldwerk” van MC 21 september 2012, beschrijft de heer Keuzenkamp hoe hij zich profileert als rolmodel op de werkvloer. Een van zijn heldendaden is daarbij dat hij papa-tijd invoert: hij brengt zijn dochtertje een keer of drie (!) per week naar school, haalt haar ook nog eens een keer op en houdt zich hier dogmatisch aan. Blijkbaar wordt hij minder gemist dan een zorgprofessional, want die kan hier alleen maar van dromen; in een ziekenhuis structuur is voor de handen aan het bed geen plaats voor een dergelijke flexibele invulling van de taak. De dubbele moraal schuilt zich ook in het feit dat wij ons herinneren dat de heer Keuzenkamp enige jaren geleden in een interview schamperde over een chirurg. Tijdens diens afscheid werd een anekdote verteld hoe deze hardwerkende man (en reken maar dat chirurgen die in de afgelopen decennia met pensioen zijn gegaan hard gewerkt hebben) een keertje een ijsje had gehaald voor een zoontje, tijdens een spreekuur. Het was een schande aldus Keuzenkamp; die specialisten denken maar dat zij zich alles kunnen permitteren: “Wat vroeger kon kan nu niet meer!”. (NRC 13-07 2010: Specialisten in loondienst zijn geen slaven). Of bedoelt de heer Keuzenkamp misschien dat hij zijn dochter alleen maar fruit geeft?
Jorinde Oostenbroek-Bisschop, tandarts te Wassenaar en Hubert Oostenbroek, orthopaedisch chirurg te Den Haag.